Έστω κι αν χρειάστηκε να περάσουν τέσσερις ημέρες, ο δήμος Ιωαννιτών, καταδίκασε με ανακοίνωσή του την δολοφονική επίθεση σε βάρος οπαδών του ΠΑΣ από οπαδούς του Ολυμπιακού…
Υπάρχουν επίσης ανακοινώσεις καταδίκης από κόμματα, φορείς, συλλογικότητες, οργανώσεις κ.λπ…
Εντύπωση μας προκαλεί η σιωπή της Περιφέρειας Ηπείρου. Καταλαβαίνουμε ότι είναι δύσκολο να τοποθετηθεί κάποιος με ευκρίνεια και παρρησία, όταν οι εμπλεκόμενοι είναι «δικοί μας» άνθρωποι, Γιαννιώτες δηλαδή, επομένως δεν πρέπει να φανεί ότι παίρνουμε θέση υπέρ ή κατά κάποιου…
Αλλά, στις κρίσιμες ώρες, χρειάζονται γενναίες αποφάσεις και ξεκάθαρες, χωρίς αστερίσκους… Έστω μετά από πέντε ημέρες, έστω μετά τη χθεσινή απόφαση για την προφυλάκιση των δραστών…
Το φαινόμενο της οπαδικής βίας σε όλες του τις εκφάνσεις θα πρέπει να μας αφορά όλους, ανεξάρτητα από την ομάδα που υποστηρίζει ο καθένας ή τις σχέσεις που μπορεί να έχει με κάθε έναν από τους εμπλεκόμενους…
Υπάρχει και οργή και θυμός και προβληματισμός στην τοπική κοινωνία, για τη δολοφονική επίθεση, με τον 30χρονο να εξακολουθεί να παλεύει για τη ζωή του στη ΜΕΘ του ΠΓΝΙ…
Μέσα σε αυτήν τη συγκυρία λοιπόν έτυχε την περασμένη Κυριακή, να παρακολουθήσουμε την παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ «801,5 m», μία παράσταση θεάτρου ντοκουμέντο που μιλά για την υπόθεση του Βαγγέλη Γιακουμάκη, που εκτυλίχθηκε στην πόλη μας το 2015…
Πώς μπορεί να συνδέονται οι δύο υποθέσεις; Υπάρχει σύνδεση και αυτή αφορά αφενός στα περιστατικά βίας και εκφοβισμού με θύτες και θύματα συνήθως νέους ανθρώπους και αφετέρου τα μηνύματα που βγαίνουν από τέτοιες προσπάθειες…
Τα οποία δεν έρχονται μόνον από τη θεατρική προσέγγιση, αλλά και από την παρουσία και τις αντιδράσεις του κοινού…
Το βράδυ της Κυριακής λοιπόν στο Καμπέρειο, είδαμε ένα κατάμεστο θέατρο, το οποίο όπως μας είπαν, είχε την ίδια εικόνα και στις περισσότερες παραστάσεις που δόθηκαν, με τη συντριπτική πλειονότητα να είναι φοιτητές και μαθητές…
Να σας πούμε και το ακόμη πιο ωραίο και ενδιαφέρον; Ότι μεταξύ των θεατών στην παράσταση της Κυριακής, είδαμε παιδιά που βρέθηκαν το πρωί της ίδιας ημέρας έξω από το Δικαστικό Μέγαρο στην προσαγωγή των τεσσάρων συλληφθέντων της επίθεσης…
Παιδιά μας, παιδιά της πόλης μας, παιδιά του γείτονα, της διπλανής πόρτας, που είναι και στο οπαδικό κίνημα, παιδιά που είναι φίλαθλοι της ομάδας που αγαπούν, αλλά που δεν είναι τα παιδιά που μισούν τον αλλόδοξο ή που είναι έτοιμα να τον σκοτώσουν…
Είδαμε παιδιά να είναι θυμωμένα το πρωί της Κυριακής και να αγωνιούν για το παλικάρι που είναι στην Εντατική και τα ίδια παιδιά να είναι βουρκωμένα το βράδυ της ίδιας ημέρας, παρακολουθώντας την παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ…
Είναι και λυτρωτικό, αλλά πρέπει να είναι και διδακτικό το θέατρο και η παράσταση αυτή το πετυχαίνει…
Φύγαμε με το συναίσθημα της χαρμολύπης, καθώς θυμηθήκαμε από τη μία, τις συνθήκες που οδήγησαν στο μοιραίο αποτέλεσμα με το θάνατο του Γιακουμάκη και από την άλλη που είδαμε τόσα νέα παιδιά να θέλουν να δουν την παράσταση και να θέλουν να μάθουν από αυτήν…
Κάτι παραπάνω από αξιέπαινη η προσπάθεια του ΔΗΠΕΘΕ με τη συγκεκριμένη παράσταση σε σκηνοθεσία του καλλιτεχνικού του διευθυντή κ. Πεχλιβανίδη, η οποία μετά το Πάσχα ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη και πιθανότατα θα ακολουθήσει και η Αθήνα…
