Η τηλεόραση κυριολεκτικά μπορεί να προβάλλει δεκάδες ταινίες κάθε μέρα. Και όχι του σωρού, αλλά συχνά πολύ ποιοτικές και ξεχωριστές. Αν προσθέσουμε και τις πλατφόρμες και τα συνδρομητικά κανάλια, η προσφορά εκτοξεύεται σε απίστευτα ύψη. Πριν από μόλις 30 χρόνια για να δεις μία καλή ταινία έπρεπε να περιμένεις κάποιο Σάββατο στο κρατικό κανάλι ή μία έξοδο στο σινεμά της πόλης.
Η εικόνα άλλαξε με την είσοδο των ιδιωτικών καναλιών που αγόραζαν «πακέτα» ταινιών, όμως οι επιλογές ήταν από ένα στενό πλαίσιο που υπαγόρευε η διαφήμιση και το χολιγουντιανό σταρ σύστημα. Σήμερα παίζεις στα δάχτυλα μία τεράστια γκάμα επιλογών.
Αυτό πιθανά έγινε γιατί υπήρξε ζήτηση από περισσότερα κοινά θεατών, που έπρεπε να καλυφθεί από την αγορά, την ώρα που μειωνόταν το κόστος παραγωγής ταινιών. Παράλληλα, αυξανόταν αυτό που λέμε «ανάγκη για περιεχόμενο» σε πάσης φύσεως μέσα, όπως πχ οι οθόνες των κινητών, που έδιναν νέα ώθηση στην παραγωγή.
Πλέον, προκύπτει ένα ερώτημα αν όλα θα γίνονται πια για τη μικρή οθόνη, η οποία όμως ποτέ δεν θα σου δώσει την αίσθηση του χώρου που κάλυπτε μία κλασσική κινηματογραφική λήψη και κατ’ επέκταση δεν θα μπορέσει να καλύψει και πολλές καλλιτεχνικές απαιτήσεις που δημιούργησε ο μεγάλος κινηματογράφος του 20ου αιώνα.
Όμως, δίνουν τόσο μεγάλη πρόσβαση σε τόσους πολλούς θεατές, οι μικρές οθόνες που μοιάζει σαν να είμαστε μπροστά σε μία τεράστια, δημοκρατική θα λέγαμε πρόκληση.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
