Ένα ταξίδι μέσα σε 24 ώρες Γιάννενα- Πάτρα- Γιάννενα μοιάζει να συνδυάζει πλέον το παρελθόν με το μέλλον, σε ένα παρόν που εμπεριέχει ταυτόχρονα αισιόδοξα και απαισιόδοξα μηνύματα.
Το αισιόδοξο είναι ότι ταξιδεύεις πια με τον αυτόματο πιλότο σχεδόν που σημαίνει ότι δεν σκέφτεσαι το ταξίδι, ότι έχεις ασφάλεια και μπορείς να ασχοληθείς με τους στόχους σου. Αυτό είναι μεγάλο κέρδος από την Ιόνια Οδό και το εντυπώνουν σταδιακά όλο και περισσότεροι οδηγοί.
Το απαισιόδοξο δεν είναι ότι πρέπει να βάζεις συνέχεια το χέρι στην τσέπη, αυτό είναι περισσότερο ένα πλήγμα. Απαισιόδοξη είναι αυτή η αίσθηση της ερημιάς που νιώθεις στο δρόμο, αυτό το αίσθημα ότι είσαι αποκομμένος από το γύρω περιβάλλον. Και δεν είναι τόσο ότι είσαι κλεισμένος μέσα στις μπάρες της ασφάλειας και στο ύψος της υπερυψωμένης κατασκευής. Αυτά είναι στα στάνταρ τέτοιων μεγάλων οδικών αξόνων.
Είναι όμως ότι δεν κατασκευάστηκαν κάθετοι άξονες προς τις μεγάλες πόλεις. Νιώθεις ότι αν βγεις σε μία έξοδο θα χαθείς μέσα στο δαιδαλώδες επαρχιακό δίκτυο. Κι αυτό εντείνεται και από το αίσθημα ότι έχεις μόνο την επιλογή του οδικού άξονα. Δεν έχεις για παράδειγμα δίπλα στις γραμμές του τρένου και μια σύγχρονη σιδηροδρομική γραμμή, κάτι που είναι φυσικό για άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Τέλος, ακόμα κι όταν φτάνεις στον προορισμό σου, περισσότερη θλίψη συσσωρεύεις από τις εισόδους των πόλεων παρά κάποια ανάταση, μια θετική υποδοχή. Μπετόν, διαφημιστικές πινακίδες παντού, αυτοκίνητα να χώνονται από παντού προς παντού, αδιάκοπα φανάρια, κανένα τοπικό χρώμα. Αυτό ισχύει και στα Γιάννενα και στην Πάτρα και στην Κοζάνη και τη Λάρισα για να χρησιμοποιήσω μερικά παραδείγματα.
