Έπεσα τις προάλλες στο τελείωμα το μεσημέρι ενός δημοτικού σχολείου. Κι έπιασα τον εαυτό μου να νιώθει ωραία με την εικόνα.
Οι μικροί θαρραλέοι που γύριζαν μόνοι σπίτι ή σε μικρές παρέες, μαμάδες, πολλές γιαγιάδες να περιμένουν και μετά να περπατούν αργά και τρυφερά με τα εγγόνια, αρκετοί μπαμπάδες, μάλλον αμήχανοι ακόμα στο ρόλο του γονέα πλήρους απασχόλησης που θέλουν οι νέοι καιροί. Αλλά και αυτή η εικόνα της νεότητας, των μικρών παιδιών που μπορείς όντως να τα δεις σαν το μέλλον του κόσμου μας.
Ανακαλύπτεις ότι εκεί που εσύ ψάχνεις το δεύτερο μεγάλο μισό της ζωής, μέσα στις σκοτούρες, αλλά και τους αναστοχασμούς και την αυτοπεποίθηση που ενδεχομένως σου δίνει η πείρα των χρόνων που πέρασαν, κάποια πολύ μικρά παιδιά ξεκινούν με χαρά τη ζωή τους, με βλέμμα γεμάτο περιέργεια, με απίστευτο σθένος όταν σηκώνουν κυριολεκτικά και συμβολικά εκείνη τη βαριά σχολική τσάντα που είναι γεμάτη απίστευτες γνώσεις και πολλή πολλή δουλειά για το μέλλον τους.
Ίσως πάλι, την καλή μου διάθεση και την υπομονή που δείχνω στις εντολές της σχολικής τροχονόμου, να την τροφοδοτεί το γεγονός ότι όλα αυτά μου είναι πολύ μακρινά, αφού δεν έχουμε παιδί στο σχολείο πια, που όλα αυτά με τις καθημερινές έγνοιες και το πρόγραμμα που συγχρονίζεται με τις σχολικές απαιτήσεις, μοιάζει τόσο κοντά ίσως, αλλά και τόσο μακριά πια. Μπορεί. Αλλά, ο δρόμος ανοίγει, περνάω την πόρτα του σχολείου και απομακρύνομαι, κρατώντας την εικόνα αυτής την ευγενικής και γενναιόκαρδης αίσθησης που σου αφήνει το χέρι του παιδιού στο χέρι του γονιού του όταν προχωράνε μαζί.
