Το βάσανο των ημερών είναι ότι έχει χαθεί η έννοια του χρόνου. Ο χρόνος έχει σημασία όταν υπάρχει ένα παρελθόν και ένα μέλλον ώστε να τροφοδοτούν το παρόν. Εμείς ζούμε συνέχεια ένα παρόν. Κλεισμένοι στα σπίτια μας, λίγο περπάτημα, δουλειά και επιστροφή, άντε με τα χίλια ζόρια να δούμε κανά φίλο, μάσκες, τεστ μία φορά τη βδομάδα νιώθουμε δεν νιώθουμε συμπτώματα, όλο ψάχνουμε το σώμα μην μας προέκυψε τίποτα, σίριαλ στην τηλεόραση, κανά βιβλίο, ατέλειωτη επικοινωνία μέσα από το δίκτυο.
Λίγο πολύ αυτό είναι το παρόν μας. Που μοιάζει πλούσιο, αλλά όλοι ξέρουμε ότι έχει γίνει μονότονο και μας σπρώχνει στην ατονία. Θυμόμαστε «πώς ζούσαμε πριν», θέλουμε να το ξαναζήσουμε, αλλά κάθε μέρα γίνεται πια μια απογοήτευση ότι τίποτα δεν προχωρά, ότι δεν ανοίγει κανένας δρόμος. Ένας συνδυασμός ήπιας μελαγχολίας και ατονίας.
Εντάξει, ίσως και να το δραματοποιώ και λίγο αν κι δεν είναι αυτός ο στόχος. Δεν βιώνουμε άλλωστε, όλοι το ίδιο τις ίδιες καταστάσεις. Υπάρχουν και πιο αισιόδοξοι, αλλά να προσέξουμε ότι υπάρχουν και πιο απαισιόδοξοι.
Το ότι «δεν ζούμε» πάντως όπως θα θέλαμε μπορεί να μοιάζει με κλισέ, αλλά ισχύει ακόμα και αν έχουμε πειστεί ότι πρέπει να τηρούμε τα μέτρα, να κάνουμε τα εμβόλια μας και να έχουμε εμπιστοσύνη στους ειδικούς. Τα κάνουμε όλα αυτά και με πίστη. Θέλουμε όμως και κάτι παραπάνω. Θέλουμε να δούμε έναν δρόμο για το μέλλον. Η προοπτική αυτή θα μας δώσει δύναμη για το παρόν.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
