Στην πρώτη καραντίνα, πριν από δύο χρόνια, πολλοί ήταν εκείνοι που συγκεντρώθηκαν στον δικό τους χώρο και χρόνο και βρήκαν την ευκαιρία να διαβάσουν, να δουν ταινίες, να ασχοληθούν με προσωπικά και αγαπημένα τους θέματα. Είχαμε τότε μία έκρηξη από προτάσεις, ανταλλαγή εμπειριών και αυξημένη ψηφιοποίηση εκδηλώσεων και διαδικτυακών αποθετηρίων. Έμπαινες στον υπολογιστή και έβρισκες ό,τι σου έλειπε από τις ζωντανές εμπειρίες.
Τις επόμενες φορές όμως που κλειστήκαμε μέσα σε παρατηρήθηκε κάτι ανάλογο. Ως έναν βαθμό κάτι τέτοιο ήταν λογικό γιατί είχαμε βαρεθεί και είχε αυξηθεί και το άγχος μας. Όταν αναρωτιέσαι «πού πάμε;» δεν σου αρκεί να δεις μια τηλεοπτική σειρά και να ησυχάσεις. Επί ενάμιση χρόνο είμαστε ανήσυχοι.
Έμεινε ως ένα βαθμό όμως το δίκτυο. Πολλά γίνονται πια από τον υπολογιστή μας, από την επικοινωνία και την εργασία μέχρι την πρόσβαση σε μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα. Μία νέα συνθήκη που ήρθε για να μείνει σίγουρα.
Αυτό όμως που καταλάβαμε, είναι ότι το να «μένεις μέσα», στο καταφύγιο του σπιτιού, δεν αρκεί για να είσαι και δημιουργικός και συμμέτοχος στις εξελίξεις. Κι αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα πια.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
