Μία βασική παράμετρος σε αυτή τη φάση για τις πολιτικές αντιμετώπισης των συνεπειών της πανδημίας είναι η σχέση δημοσίου και ιδιωτικού, ο παρεμβατικός ρόλος του κράτους και η δυνατότητα των οικονομιών και των αγορών στην αυτό-ρύθμιση. Αυτός ο άξονας είναι στο κέντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης κυβέρνησης και αντιπολίτευσης στην Ελλάδα, αποτελεί όμως και ένα διεθνές ζήτημα, όσο κι αν νομίζουμε στη χώρα μας ότι όλα πρωτόγνωρα και ότι μπορούμε να τα αντιμετωπίζουνε σαν μην ανήκουμε κι εμείς στην παγκόσμια κοινότητα.
Ως ένα βαθμό η συζήτηση έχει κάποια εγχώρια χαρακτηριστικά, λόγω του ιδιότυπου «πολέμου» μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει αποκτήσει μία δυναμική ήδη από το 2012 και την κορύφωση της οικονομικής και πολιτικής κρίσης. Πρόκειται για χαρακτηριστικά που δεν τα βλέπουμε στην πολιτική σκηνή της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης ενώ και στο Νότο φαίνεται ότι έχει αλλάξει πολύ η κατάσταση (Ισπανία, Πορτογαλία). Εδώ μοιάζει να είμαστε ακόμα στην αντιπαράθεση για τα μνημόνια ενώ πυκνά συχνά γίνονται παραπομπές και στην πολιτική αρχαιολογία και το μετεμφυλιακό πολιτικό σύστημα. Θα μπορούσαμε ίσως να θεωρήσουμε ότι περνάμε μία παρατεταμένη περίοδο πολιτικής «ανωριμότητας».
Επιστρέφοντας στο βασικό δίλημμα, αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα έχει κεντρική σημασία το πόσο έντονα και μετωπικά θα παρέμβει το κράτος ώστε να επιλύσει προβλήματα στην αγορά και να αυξήσει την κοινωνική προστασία. Διαφαίνεται ήδη ότι από μόνα τους δεν πρόκειται να επιλυθούν τα προβλήματα. Η λογική που λέει ότι η οικονομική ανάπτυξη από μόνη της και η αύξηση της οικονομίας όπως πχ από τον τουρισμό για τον οποίο ήδη ανοίγουμε τις πύλες, θα φέρουν και λύσεις και επιστροφή στην κανονικότητα, μοιάζει ήδη να έχει αποτύχει. Και αυτό φαίνεται από το πόσο βαρύ είναι το πλήγμα που έχει δεχτεί η κοινωνία, νοικοκυριά και επιχειρήσεις από το κύμα των ανατιμήσεων και της ακρίβειας. Όπως δεν λύθηκε «μέχρι τον Δεκέμβριο» όπως έλεγαν κάποιες φωνές τον Σεπτέμβριο, δεν πρόκειται να λυθεί ούτε μέχρι το καλοκαίρι.
Σε τέτοιες περιπτώσεις χρειάζονται αποφασιστικές κυβερνητικές αποφάσεις και ισχυρή κρατική πολιτική ώστε αφενός να αναχαιτισθούν ως έναν βαθμό τα προβλήματα και αφετέρου να καταγραφεί ένα δυνατό μήνυμα ενάντια σε όσους προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση υπέρ των συμφερόντων τους και κατά της κοινωνικής συνοχής.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
