Να ήταν μόνο, προπαγάνδα, τι καλά που θα ήταν…
Αλλά δεν είναι και το χειρότερο είναι, ότι κανείς δεν ξέρει πότε και με ποιον τρόπο θα ολοκληρωθεί…
Ο πόλεμος στην Ουκρανία (θα πρέπει να) μας αφορά όλους…
Γιατί επί της ουσίας και χωρίς να μπαίνουμε στη λογική της γεωπολιτικής ανάλυσης – πράγματα άλλωστε που δεν τα γνωρίζουμε κιόλας – αυτό που βλέπουμε από χθες, δεν συνιστά ούτε ειρηνευτική επιχείρηση, ούτε στρατιωτική επιχείρηση για την προστασία των φιλορώσων αυτονομιστών ή κάποιας ρωσόφωνης μειονότητας…
Είναι μία ξεκάθαρη εισβολή σε μία χώρα, με διαδικασίες ταχύτατες μάλιστα, που προφανώς στα δικά μας χρόνια, δεν έχουμε να θυμόμαστε κάτι ανάλογο…
Και προφανώς θα πρέπει να μας αφορά και ως Έλληνες πολύ περισσότερο, γιατί κάποια από τα επιχειρήματα για να δικαιολογήσουν την εισβολή, χρησιμοποιεί ή μπορεί να το κάνει η Τουρκία και για την ελληνική ή την κυπριακή επικράτεια…
Αυτά λοιπόν, καλό θα είναι να τα έχουμε στο μυαλό μας…
Αν κάτι επίσης μας εξέπληξε από την αρχή της εισβολής μέχρι και την ώρα που γραφόταν ετούτες οι γραμμές είναι, ότι δεν είδαμε κάποια σημαντική αντίσταση του ουκρανικού στρατού…
Ακόμη κι αν υποθέσουμε, ότι ο πρώτος στόχος των αεροπορικών επιχειρήσεων και των πυραυλικών επιδρομών ήταν οι θέσεις αεράμυνας και τα αντιαεροπορικά, αυτή η ολοκληρωτική κατάρρευση του μετώπου, πριν καν προλάβει να δημιουργηθεί, προκαλεί τεράστια απορία…
Και γεννά πολλά ερωτήματα, για έναν στρατό που – υποτίθεται ότι – προετοιμαζόταν για την ρωσική εισβολή και για έναν στρατό που αριθμεί εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες…
Ο όρος «άτακτη υποχώρηση» θα μπορούσε να είναι εξαιρετικά επιεικής για τον τρόπο αντίδρασης και αντίστασης του ουκρανικού στρατού…
Μιλήσαμε χθες το μεσημέρι με την κα Μακάροβα, καθηγήτρια ελληνικής γλώσσας στην Ουκρανία, που διαμένει στο Κίεβο και έχει στενές σχέσεις εδώ και πολλά χρόνια με τον Σύνδεσμο Αποφοίτων Ζωσιμαίας Σχολής στα Ιωάννινα…
Μας έδωσε το κλίμα των πρώτων ωρών από την εισβολή, πριν αναπτυχθεί το μεγάλο κύμα της επίθεσης, από το μεσημέρι και μετά στο Κίεβο…
Και από αυτά που συγκρατήσαμε, ήταν πως ακόμη και στις 11 το πρωί, η γενική αίσθηση που υπήρχε στον ουκρανικό λαό, ήταν πως δε θα γίνει κάποια μεγάλη στρατιωτική επιχείρηση…
Αλλά πως θα περιοριστεί σε «χειρουργικές» επιθέσεις σε υποδομές στρατηγικής και στρατιωτικής σημασίας… Η πραγματικότητα τούς διέψευσε όλους…
Νομίζουμε πάντως, ότι η κρίση αυτή, ίσως να είναι και η τελευταία ευκαιρία της Ευρώπης, να αποκτήσει ενιαία φωνή και στάση απέναντι σε κάθε είδους «εισβολές»…
Αλλά, ούτε κι εκεί, έχουμε μεγάλη εμπιστοσύνη…
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
