Οι αποστάσεις που παίρνουμε όλα αυτά τα δύο χρόνια έχουν επηρεάσει όπως είναι λογικό και τον τρόπο επικοινωνίας μας. Περνάμε πολύ περισσότερο χρόνο στα τηλέφωνα ενώ έχουμε δει και πόσο χώρο πήρε η τηλε-επικοινωνία μέσω οθονών σε πλατφόρμες.
Η μακρά περίοδος όμως που μένουμε μακριά ο ένας από τον άλλο δημιουργεί συνθήκες που δεν είναι σίγουρο ότι θα είναι και τόσο προσωρινές όσο νομίζουμε.
Με όσους επικοινωνούσαμε λίγο, ενδέχεται πλέον να μην επικοινωνούμε καθόλου. Κόσμο που βλέπαμε στη βόλτα, για καφέ ή στη γειτονιά, τώρα μπορεί και να μην τον βλέπουμε καν. Για κάποιους έχουμε αρχίσει να ξεχνάμε και το πρόσωπό τους. Και δεν είναι και ασήμαντο που ενάμιση χρόνο τώρα ακόμα και στο χώρο της δουλειάς μας βλεπόμαστε πίσω από τις μάσκες.
Διανύουμε την περίοδο «χωρίς πρόσωπο». Το ισοφαρίζουμε ίσως με πολλά λόγια, στις κουβέντες στα τηλέφωνα ή με λέξεις στα άπειρα μηνύματα που ανταλλάσουμε.
Από αυτή τη σκοπιά έχει αλλάξει η επικοινωνία σε βαθμό που δεν είναι σίγουρο ότι θα επανέλθει και μετά. Εκείνους που χαθήκαμε όλο αυτό το διάστημα και δεν ανταλλάξαμε μερικές παρηγορητικές κουβέντες, δεν θα είναι εύκολο να τους ξαναβρούμε σε χαρούμενα τραπέζια και μακρόσυρτους καφέδες. Ίσως τότε να θέλουμε περισσότερο χρόνο για όσους είμαστε πιο κοντά αυτά τα δύο χρόνια έστω κι από τα τηλέφωνα ή ίσως να ψάξουμε για νέες γνωριμίες. Κάτι αλλάζει πάντως.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
