Κανένας δήμος δεν μπορεί να προχωρήσει στο έργο του αν δεν βρεθούν συνθέσεις στο δημοτικό συμβούλιο.
Αυτό είναι δεδομένο και λόγω της μειωμένης δύναμης που έχουν οι δημοτικές αρχές λόγω της απλής αναλογικής. Η εμπειρία όμως του παρελθόντος έδειξε ότι και με τις μεγάλες πλειοψηφίες, οι δήμαρχοι που πορεύονταν χωρίς συναίνεση, τελικά δεν πετύχαιναν και όσα αποφάσιζαν στο δημοτικό συμβούλιο, τουλάχιστον στο βαθμό που το επιθυμούσαν. Η κακή κατάσταση των δήμων μέσα στην κρίση έδειξε άλλωστε και ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και τα παλιότερα χρόνια της ευημερίας.
Αναφερθήκαμε χτες, στην έλλειψη μεγάλων πρωτοβουλιών από τη δημοτική αρχή των Ιωαννίνων και το στένεμα των χρονικών οριζόντων φέτος ώστε να φανεί ο όποιος σχεδιασμός. Αποδείχτηκε και στο δημοτικό συμβούλιο της Τετάρτης, όταν και πάλι δεν παρουσιάστηκαν οραματικά και προγραμματικά στοιχεία μακράς πνοής.
Θέματα όμως έχει και η αντιπολίτευση στον Δήμο Ιωαννιτών. Που να μεν, φαίνεται ότι βρίσκει χώρο ώστε συχνά να κερδίζει τις εντυπώσεις, όμως στην πράξη ούτε εναλλακτικό σχέδιο παρουσιάζει, ούτε επηρεάζει ριζικά στις εξελίξεις.
Η μεγαλύτερη παράταξη, του Θωμά Μπέγκα, με τον επικεφαλής να έχει ενεργό ρόλο στις συνεδριάσεις, συνήθως καταλήγει σε όλα τα θέματα, με την επωδό του έργου που παρήγαγε στην προηγούμενη θητεία. Λογικό, αφού είναι νωπές ακόμα οι εντυπώσεις, αυτός όμως είναι ένας δείκτης που βλέπεται από πολλές πλευρές. Ένα μεγάλο μέρος της εκλογικής επιλογής έδειξε ότι δεν επηρεάστηκε από αυτό το έργο.
Το κρίσιμο για την παράταξη Θ. Μπέγκα είναι να δείξει όχι ότι θα ξανακάνει όσα έκανε και πριν, αλλά ότι έχει ένα σχέδιο για κάτι πιο φρέσκο και πιο ολοκληρωμένο αν κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Εκεί κρίνεται η συνάντησή της με τους πολίτες.
Η παράταξη της Τατιάνας Καλογιάννη έχει δείξει από την άλλη πλευρά ότι έχει φροντισμένο και οργανωμένο λόγο, με γνώση των στοιχείων που παρουσιάζει, μεθοδικά σε κάθε θέμα του δημοτικού συμβουλίου. Συχνά όμως η αναφορά σε νόμους και θεσμικό πλαίσιο δείχνει να υπερτερεί του κοινωνικού και πολιτικού ζητήματος που ενυπάρχει σε πολλά από τα θέματα. Και σε αυτήν την περίπτωση, όμως το κρίσιμο είναι ότι δεν φαίνεται η ειδοποιός διαφορά από το πρόγραμμα της δημοτικής αρχής, τουλάχιστον αυτό που διαφαίνεται μέσα από τις εισηγήσεις της, γιατί ολοκληρωμένο πρόγραμμα από τη δημοτική αρχή είπαμε δεν υπάρχει ακόμα. Τι θα έκανε διαφορετικό η παράταξη αυτή, αν αύριο καλούνταν να αναλάβει τον δήμο;
Κι αυτό είναι τελικά και το κρίσιμο ερώτημα για την αντιπολίτευση ως σύνολο. Είναι βέβαια στην ευχάριστη θέση να ασκεί κριτική χωρίς το βάρος της ευθύνης, ο πολίτης όμως που παρακολουθεί τα θέματα του δημοτικού συμβουλίου, θέλει να φαντάζεται την κάθε παράταξη της αντιπολίτευσης στη θέση της δημοτικής αρχής. Κάνει μια προβολή και αναρωτιέται: «Θα είναι καλύτεροι από τον σημερινό δήμαρχο;». Πάνω σε αυτό το ερώτημα κινείται σήμερα για την αντιπολίτευση και το πολιτικό εκκρεμές. Κι όσο κι αν είμαστε στο πρώτο εξάμηνο, το ερώτημα θα πρέπει να απαντιέται γιατί και τα τέσσερα χρόνια περνάνε συχνά σαν μία ανάσα.
