Ποιος να το φανταζόταν πέρυσι ή πρόπερσι, που είχαμε μπει για τα καλά στον χορό της πανδημίας, όταν η Μεγ. Εβδομάδα του 2022, θα ήταν ακόμη χειρότερη…
Σε επίπεδο ψυχολογίας τουλάχιστον, με μία βαριά σκιά θλίψης να έχει απλωθεί παντού…
Με την πανδημία δεν έχουμε ξεμπερδέψει και κανείς δεν ξέρει πως, πότε και με ποιον τρόπο θα ξεμπερδέψουμε…
Χάθηκαν χιλιάδες συμπολίτες και στη χώρα μας, δεκάδες εξακολουθούν να χάνονται καθημερινά, αλλά είναι δεδομένη η αγανάκτηση και το μπούχτισμα όλων για αυτό που βιώνουμε από τις αρχές του 2020…
Εκεί όμως, που πήγαμε να πάρουμε μία μικρή ανάσα με τους επιδημιολογικούς δείκτες να βελτιώνονται, άρχισαν να έρχονται οι κατραπακιές, η μία μετά την άλλη…
Πρώτα η ενεργειακή κρίση, ακολούθησαν τα πρώτα κύματα της ακρίβειας και ήρθε και ο πόλεμος στην Ουκρανία για να «δέσει το γλυκό»…
Ο πόλεμος έκανε ακόμη δυσκολότερη την κατάσταση με την ενεργειακή κρίση και την ακρίβεια, λύση σε ευρωπαϊκό – συνολικό επίπεδο, δα διαφαίνεται, τα περιθώρια σε εθνικό επίπεδο είναι περιορισμένα, επομένως και από εκεί, δεν περιμένουμε πολλά…
Άρα, άδικο έχει ο κόσμος, που αισθάνεται αυτό το ψυχοπλάκωμα; Το μόνο παρήγορο, όπως ακούγαμε και χθες έξω από τις Εκκλησίες από τους πιστούς, είναι, ότι είμαστε – όσοι είμαστε – ακόμη εδώ, υγιείς και πορευόμαστε, όπως έλεγε και η γιαγιά μας…
Και αυτό είναι το μόνο που γεννά την ελπίδα, ότι θα έρθουν καλύτερες ημέρες… Ότι είμαστε όρθιοι και αποφασισμένοι να το παλέψουμε…
Θα χρειαστεί όμως και βοήθεια και εκεί θα πρέπει να έρθει ως αρωγός το κράτος, γιατί διαφορετικά, το μόνο σίγουρο, που θα γίνεται, θα είναι να συσσωρεύουμε χρέη…
Είτε ως φυσικά πρόσωπα, είτε ως οικογένειες είτε ως επιχειρήσεις…
Αυτές τις στιγμές, που είναι για όλους δύσκολες, ειδικά για εκείνους που υποφέρουν στον πόλεμο, ας τους έχουμε στο μυαλό μας…
Και εκείνους που εκτοπίστηκαν και εκείνους που χάθηκαν για πάντα, εκείνους που αναζητούν ή θα αναζητήσουν μία νέα πατρίδα…
Ας θυμόμαστε και ας έχουμε επίσης στο νου και στην καρδιά μας και εκείνους που είναι μόνοι, αυτές τις μέρες…
Όσους περνούν δύσκολα, για λόγους υγείας, όσους θα περάσουν το Πάσχα, όπως και όλες τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου…
Σαν να μην είναι γιορτή, σαν να μη θυμούνται, πως είναι γιορτή, σαν να μη μπορούν να γιορτάσουν, όχι γιατί δε θέλουν, αλλά γιατί δεν έχουν τη δυνατότητα…
Και αν δε μπορούμε να είμαστε κοντά τους, διά ζώσης, να μην τους ξεχάσουμε…
Έστω από μακριά, έστω από το τηλέφωνο, να τους πούμε τα Χρόνια Πολλά. Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
