Αργά το βράδυ, περνάει γκαζωμένος κάποιος που θέλει να κάνει θόρυβο μην μπορώντας ίσως να μιλήσει αλλιώς. Στους καλοκαιρινούς δρόμους τα βράδια της διασκέδασης, τα αυτοκίνητα που τα οδηγούν 25χρονοι έχουν ανοιχτά παράθυρα και παίζουν δυνατά τραπ με δήθεν τολμηρούς στίχους. Και τα απογεύματα τα μηχανάκια εξεγείρονται τρέχοντας προς τα κάτω, στον Μώλο, εκεί που μαζεύονται οι παρέες.
Με λίγη από την αίγλη των αμερικάνικων δρόμων των άγριων προαστίων, αλλά και άλλοι με την λάμψη από τις ανερχόμενες γειτονιές της μεσαίας τάξης μιας ευρωπαϊκής πόλης που βγαίνει το Σάββατο το βράδυ, διαφορετικές ομάδες νέων ανθρώπων ψάχνει τις εμπειρίες και την αίσθηση που τους επιβάλλει η νιότη τους.
Οι δικές μας μικρές πόλεις έχουν ακόμα το καλό να μην διαχωρίζουν τον χώρο. Οπότε στο τέλος όλοι λίγο πολύ στους ίδιους χώρους συναντιόμαστε. Κι είναι καλό γιατί ακόμα συνομιλούμε, αν όχι με τα λόγια, αλλά με τα ντυσίματα, τις χειρονομίες, τα βλέμματα της σύγκρισης., Και μπορεί κάποιοι να νιώθουν ασφυκτική αυτή τη «συνάντηση», για κάποιους άλλους όμως είναι και ένας τρόπος μετριασμού και αναστοχασμού. Κάπως σαν να καταλαγιάζει μέσα σου η ανησυχία.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
