Υπάρχει όντως ένα θέμα με τη στάση της Εκκλησίας στη συζήτηση για τα μέτρα πρόληψης για τον κορωνοϊό. Είναι σαν μην αναγνωρίζει την ανησυχία πολλών, που σίγουρα κάποιοι θα είναι και πιστοί.
Υπάρχει βέβαια και ένα βαθύτερο πρόβλημα. Λόγω ίσως και της μακράς περιόδου μη διαχωρισμού των θεσμών του κράτους και της Εκκλησίας, υπάρχει μία σύγχυση και για θεολογικά ζητήματα.
Ο πιστός κάθε θρησκείας συμμετέχει στα μυστήρια της εκκλησίας και τις σημαντικές θρησκευτικές εκδηλώσεις, ακριβώς επειδή πιστεύει και έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει.
Η επιστήμη από την άλλη πλευρά όπως και το κράτος οφείλουν να κάνουν τη δουλειά τους, όπως πχ σε θέματα δημόσιας Υγείας και τις αναγκαίες οδηγίες πρόληψης για τον πληθυσμό. Όποιος κατανοεί τη διάκριση των εννοιών αυτών, δεν έχει πρόβλημα και στο να απαντήσει τι πρέπει να γίνει για παράδειγμα με τη μεταλαβιά ή με τη συμμετοχή στη θεία λειτουργία. Ζούμε σε δημοκρατία που όλοι εκφράζονται ελεύθερα και αναλαμβάνουν φυσικά και τις ευθύνες των πράξεών τους.
Το πρόβλημα είναι στο τελευταίο. Εγώ μπορεί να πιστεύω ότι η θρησκεία μου με προστατεύει από τη νόσο, αλλά τελικά στην πράξη προκύπτουν πιο πολύπλοκες καταστάσεις. Για παράδειγμα ο συνωστισμός 100 ατόμων είναι ίδιος είτε γίνεται μέσα σε μία εκκλησία είτε γίνεται στα εγκαίνια μίας γκαλερί. Κα για αυτόν τον συνωστισμό, αρμόδια είναι μόνο η φωνή της επιστήμης και του ορθού λόγου.
