Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε και φέτος με τις πυρκαγιές και οι δραματικές στιγμές που ζούμε τις τελευταίες ημέρες, δείχνουν ένα μόνο πράγμα:
Η Πολιτεία οφείλει με διακομματική συμφωνία να προχωρήσει σε ένα μακροχρόνιο σχεδιασμό με στόχο αφενός να μειώνονται όσο γίνεται οι επιπτώσεις μιας πυρκαγιάς, αφετέρου να προστατεύεται το φυσικό περιβάλλον. Αντί αυτού βλέπουμε και στις μέρες να επαναλαμβάνεται το πολιτικό παιχνίδι της απόδοσης των ευθυνών από το ένα στο άλλο κόμμα.
Είναι όντως δύσκολο να συντονιστούν τα κόμματα εξουσίας σε κοινές προσπάθειες και σχέδια. Σε ένα βαθμό και λογικά γιατί έχουν το καθένα το δικό τους πολιτικό σχέδιο. Αλλά και γιατί συχνά μπορεί να προκύψουν αγεφύρωτα – έστω αρχικά- εμπόδια λόγω διαφορετικών παραδόσεων ή αντιλήψεων για την αντιμετώπιση των προβλημάτων διαχείρισης.
Όμως έχει γίνει αντιληπτό πλέον ότι υπάρχει ένα επίπεδο πραγματικότητας πια, πάνω από το οποίο χωρά και συνεννόηση και κοινή στάση.
Όταν παγκόσμια, η Κλιματική Κρίση είναι ένα από τα νούμερα ένα προβλήματα, δεν γίνεται στην Ελλάδα να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε. Ξέρουμε όμως, ότι ειδικά για το Κλίμα δεν μπόρεσαν ποτέ και τα μεγάλα κράτη να τα βρουν ακόμα κι όταν υπήρξαν συμφωνίες. Κι όταν ήρθαν τα δύσκολα με την κρίση και τα όρια για τις εκπομπές αερίων ξέχασαν ή τα αρνήθηκαν και «φτηνές» συμφωνίες για φυσικό αέριο από τη Ρωσία έκαναν.
Το θέμα όμως είναι τι κάνουν οι μικρές χώρες όπως η Ελλάδα. Που και στο πλαίσιο της ΕΕ πρέπει να ενισχύσουν τη θέση τους και δικές τους δυνάμεις πρέπει να βρουν. Που σημαίνει ότι υπάρχουν κρίσιμα σημεία για κοινές συμφωνίες στο ελληνικό πολιτικό σύστημα.
Του ΦΙΛΗΜΟΝΑ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ
