Μπορεί το θέμα των ημερών να είναι το πού θα παρκάρουμε τα αυτοκίνητα στο κέντρο της πόλης, αν όμως βλέπαμε την πόλη και τα προβλήματά της από ψηλά, κυριολεκτικά και μεταφορικά, θα οδηγούμασταν στο ερώτημα, πού θα βρεθεί ελεύθερος και δημόσιος χώρος στο κέντρο της πόλης; Και τι θα πρέπει να γίνει με τους υπάρχοντες δημόσιους χώρους όπως οι πλατείες και τα πάρκα.
Επειδή συχνά χρησιμοποιούμε παραδείγματα από πόλεις της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης και κυρίως εκεί που δοκιμάζουν από παλιά πολιτικές υπέρ του περιβάλλοντος και της βιώσιμης μετακίνησης, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι πρόκειται για πόλεις που διαθέτουν ήδη μεγάλους δημόσιους χώρους. Κυρίως γιατί είχαν προβλεφθεί στο ιστορικό τους παρελθόν από την ισχυρή εξουσία που κατείχε και το διοικητικό κέντρο των πόλεων. Ένα βασιλικό πάρκο που ήταν κάποτε ο ιδιωτικός χώρος ενός βασιλιά, σταδιακά γίνεται ένα ανοιχτό πάρκο που κάνουν πικ νικ οι νέοι. Αντίθετα οι περισσότερες ελληνικές πόλεις χτίστηκαν τον 19ο αιώνα και τον 20ο αιώνα με τη λογική των ιδιοκτητών οικοπέδων που προσπαθούσαν να πάρουν το μέγιστο όφελος από λίγα τετραγωνικά.
Αλλά ας αφήσουμε τα ιστορικά παραδείγματα και ας δούμε τι μπορεί να γίνει στην πόλη μας. Για την οποία αρχικά, πρέπει να φτιάξουμε έναν χάρτη δημοσίων χώρων στο κέντρο και περιφερειακά και στη συνέχεια να συζητήσουμε πώς θα τους αξιοποιήσουμε.
Να μιλήσουμε κυριολεκτικά επί χάρτου και να τοποθετηθούμε δημόσια. Θα κρατήσουμε πράσινο το Άλσος πχ; Θα κοιτάξουμε να φτιάξουμε μία πράσινη πλατεία στην κατ’ όνομα πλατεία Χατζή; Θα κάνουμε λειτουργικές όλες τις παιδικές χαρές; Από πού θα βρεθούν οι πόροι και πώς θα αναζητηθούν και νέοι χώροι στο κέντρο ειδικά;
Αν προσέξτε, οι υποψήφιοι δήμαρχοι στις εκλογές αποφεύγουν να τοποθετηθούν σε τέτοια συγκεκριμένα ερωτήματα. Όλοι όμως, είναι υπέρ του πρασίνου. Και κάπως καταλήγουμε σε δύο τρία χρόνια να ασχολούμαστε πάλι με αυτοκίνητα και πάρκινγκ.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
