Δεν είναι ότι ωραιοποιούμε και παρουσιάζουμε εκ νέου το παρελθόν μας. Αυτό είναι πια κανόνας στην εποχή των «προφίλ» και των μέσων που δίνει η τεχνολογία να οικοδομείς ένα «πρόσωπο».
Είναι ότι κάνουμε πότε πότε, ιστορία την ίδια τη ζωή μας. Της δίνουμε ιστορική διάσταση. Πιθανά για μία ηθελημένη ή αθέλητη ανάγκη να αναδειχτούμε σήμερα. Αν κάναμε κάτι «ιστορικό» στο παρελθόν, τότε είμαστε και σήμερα ιστορικά πρόσωπα, αξιομνημόνευτα.
Κι έτσι βλέπεις να γεννιούνται συνέχεια «μυθολογίες». Παρέες που έκαναν κάτι «εξαιρετικό», αν και μάλλον μπανάλ σε σχέση με τη σημερινή ματιά, πολλές δεξιότητες, σπορ και καλλιτεχνίες, δοκιμές και πειραματισμοί ή και μικρές συνήθειες και συμπεριφορές. «Α, βρε τι τρομερά πράγματα, φτιάχναμε, τότε». «Πόσο μπροστά ήμασταν». Τέτοια λέμε.
Και δεν έχουν βαριές σκοπιμότητες τέτοια πράγματα, ούτε και κρατάνε πολύ καιρό άλλωστε στον αφρό. Κάπως σαν να δίνουν, όμως ένα νόημα άλλο, σε κατά τα άλλα συνηθισμένες ζωές, ζωές όπως και όλων των άλλων, που περνάνε τα χρόνια και θα θέλαμε να τις δούμε κι αλλιώς, θα θέλαμε να είναι άλλο το σημάδι μας πίσω στον ιστορικό χρόνο. Στον χρόνο που περνάει με αδυσώπητη ισοπέδωση πάνω από όλους μας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
