Κι όμως οι ταινίες και τα βιβλία που περιγράφουν πανδημίες και τον τρόμο «εκεί έξω» δεν έχουν σχέση με αυτό που ζούμε εμείς σήμερα.
Το μοτίβο είναι ότι οι άνθρωποι εξαφανίζονται ή αλλάζουν, από κάτι που βρίσκεται στον αέρα, από έναν ιό που μεταδίδεται με τον αέρα, ως κάτι εξωγήινο και απρόσμενο που σκοτώνει μαζικά. Ο κίνδυνος στις ταινίες έρχεται μόλις ανοίξεις την πόρτα σου και δεν μπορεί να περιγραφεί.
Αντίθετα με την πανδημία που βιώνουμε, ο κίνδυνος έρχεται από την κοντινή επαφή και μεταδίδεται από κάτι χειροπιαστό σε σταγονίδια, κάτι που γνωρίζουμε. Άλλο που δεν μπορούμε- ακόμα- να το αντιμετωπίσουμε.
Παρ’ όλα αυτά η έκκληση να μείνουμε σπίτι, μας φέρνει μπροστά και στον απροσδιόριστο φόβο ότι κάτι κακό θα μας συμβεί αν βγούμε έξω από το σπίτι, στο δρόμο. Πόσο μάλλον αν έρθουμε σε επαφή με τον φίλο μας, τον συνάδελφο ή τον συγγενή.
Εκεί έξω δεν ζει κάτι που δεν ξέρουμε πια. Ζει όμως ο απροσδιόριστος φόβος μας, ο φόβος για το άγνωστο. Κι όσα απολυμαντικά κι αν βάλουμε δεν μπορούμε να τον αποφύγουμε τελείως αυτόν τον φόβο που βιώνουμε γιατί δεν πλέει στον αέρα στα δύο τρία μέτρα, αλλά επωάζεται βαθιά μέσα στην καρδιά μας. Γι΄ αυτό και τον φόβο δεν έχουν βρεθεί φάρμακα ακόμα. Μόνο η προετοιμασία σώζει, με την γνώση και το άνοιγμα προς τον άλλο. Που είναι άλλου είδους «θεραπείες» τις οποίες οφείλουμε να αναπτύξουμε όταν με το καλό τελειώσουμε και με τον ιό.
