Η διαρκής αμφισβήτηση των μέτρων και των πολιτικών για την αντιμετώπιση της επιδημίας, δεν είναι πάντα ένδειξη ενός κάποιου ανυπότακτου ή μίας στάσης αντι-εξουσίας.
Μπορεί να είναι αποτέλεσμα παρανοήσεων, διαφορετικής κοσμοαντίληψης, αλλά και δείγμα κυνικού ατομικισμού που καλύπτεται κάτω από το διαρκές ενδιαφέρον για το “τι πρέπει να κάνουν” οι άλλοι ή ενός συντηρητισμού που εννοεί “γιατί δεν με αφήνετε ήσυχο και ασφαλή στο σπίτι μου”, όλοι εσείς εκεί έξω που παλεύετε με την πραγματικότητα.
Δεν θα σταματήσει η κριτική, ούτε πρέπει να σταματήσει. Αντίθετα, πρέπει να αυξηθεί η εγρήγορσή μας, το κριτικό μας πνεύμα για την πορεία των πραγμάτων και των κυρίαρχων συμπεριφορών. Όχι όμως να υποβιβάζεται σε μία αέναη μοιρολατρία και σε μία αδιάφορη επίκληση του «εγώ», σε ένα περιστροφικό σπιράλ στο κέντρο του οποίου είμαστε εμείς, οι μόνοι που γνωρίζουμε την αλήθεια.
Να αποφύγουμε την παγίδα να μιλάμε και να γράφουμε σαν μην μας αφορά όλο αυτό, σαν να είμαστε απέξω. Αντίθετα, τώρα είναι η ώρα της ενθερμώ συμμετοχής, τώρα είναι η ώρα του υποκειμένου, εμάς των ίδιων με τις ατέλειες και τα λάθη μας, με τις διαμαρτυρίες και τις λοξές ματιές μας, αλλά με την προϋπόθεση του «πάνω από όλα ο άνθρωπος».
