Καμιά φορά δεν εγκαταλείπουμε φράσεις που παραπέμπουν στο παρελθόν, ίσως γιατί δεν μπορούμε να τις ανταλλάξουμε με κάτι νέο. Λέμε ας πούμε ακόμα για τα «καφενεία», αλλά σήμερα υπάρχουν ελάχιστα καφενεία πια. Εννοούμε έναν κόσμο λαϊκό, άνδρες μόνο, που μαζεύονταν αυθόρμητα και αντάλλαζαν μερικές κουβέντες, περνώντας τον χρόνο τους.
Τώρα υπάρχουν καφετέριες με πολύπλοκους- και πιο ακριβώς καφέδες-, ή και τα πρώην «προπατζίδικα» που έχουν γίνει σύγχρονα καταστήματα και βλέπεις μπάλα από συνδρομητικά κανάλια.
Από την άποψη των συνηθειών, δεν έχει και τόση σημασία η μορφή των μαγαζιών. Ο κόσμος να βγαίνει έξω και να μαζεύεται σε κοινές παρέες, αυτό είναι σημαντικό. Αν και αρκετές φορές βλέπω μοναχικούς ανθρώπους που δεν πιάνουν κουβέντες.
Το σημαντικό ερώτημα είναι το πού χτυπάει ο παλμός της κοινής γνώμης, πού μπορείς να πιάσεις τον λαϊκό σφυγμό. Είναι ένα θέμα πια. Έχουν αλλάξει φυσικά, μέσα στα τελευταία 40 χρόνια και οι κοινωνικές συνθήκες και τα επαγγέλματα των ανθρώπων και πολλά ακόμα.
Υπάρχει όμως και μία άλλη συνηθισμένη φράση, ο «καναπές». Πού σημαίνει ότι πολύς κόσμος εγκατέλειψε τον δημόσιο χώρο και μένει μόνος τους στον καναπέ του, σπίτι του. Είναι κι αυτή μία νέα συνθήκη.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
