Καταιγισμός από έθιμα στους τηλεοπτικούς δέκτες. Συμβαίνει σε όλες τις μεγάλες γιορτές. Κι όλοι θέλουν να δείξουν κάτι που κάνουν στον τόπο τους. Κι όλα καλά είναι μέχρι του ορίου εκείνου που αποδέχεται ότι όλα τα έθιμα και οι παραδόσεις ενός τόπου είναι καλά όσο ικανοποιούν τους ανθρώπους που συμμετέχουν. Πέρα από τη συμμετοχή, το αίσθημα του ανήκειν και τη δύναμη της ταυτότητας που δίνει, δεν χρειάζεται κάτι επιπλέον να ειπωθεί.
Γιατί καμιά φορά προκύπτουν και δυσανάλογα «πρέπει» και υποχρεώσεις που δεν ταιριάζουν με τους καιρούς μας. Γιατί ξεχνάμε και κάτι απλό, αλλά πραγματικό. Λείπουν οι άνθρωποι. Τα χωριά μας όπου οι κοινότητες τηρούσαν τα έθιμα, ερημώνουν. Και χωρίς ανθρώπους δεν είναι εύκολη ούτε καν η συνάντηση στην πλατεία πόσο μάλλον η διοργάνωση ενός «δρώμενου» όπως τα αποκαλούμε.
Και είναι και οι άλλες υποχρεώσεις που περιορίζουν τον άνθρωπο, από τα προβλήματα του βιοπορισμού ως τις έγνοιες. Πώς να βάψεις τα αυγά όταν είσαι με την ψυχή στο στόμα να βγει πέρα η μέρα. Και δεν είναι και εύκολο για όλους να στήνουν γλέντια και μεγάλες γιορτές.
Για αυτό να είμαστε ευχαριστημένοι αν καταφέρουμε να βρούμε δυο μέρες να πάμε στο χωριό, να κάνουμε ένα ταξίδι, να συναντήσουμε φίλους και συγγενείς. Να γιορτάσουμε. Του χρόνου καλύτερα, νά ‘μαστε καλά.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
