Πολύς κόσμος θέλει να αντιγράφει. Από οκνηρία συχνά, αλλά και από μια αίσθηση ότι μετέχει σε κάτι άλλο ανώτερο. Δεν είναι μιμητισμός αν και μοιάζει όντως. Είναι η αποδοχή ότι ανήκεις σε κάτι άλλο, καλύτερο που θέλεις να το διαδώσεις, αντιγράφοντάς το. Οικειοποιείσαι κάτι ξένο, το κάνεις δικό σου.
Το βλέπουμε με συμπεριφορές, λέξεις, εικόνες, συνήθειες, μόδες. Σαν να γίνεται κάποιος κάτι άλλο. Μέχρι το σημείο να μην το καταλαβαίνει. Κανείς άλλωστε δεν θα παραδεχθεί ότι αντέγραψε κάτι. Ίσως και γιατί από ένα σημείο το πιστεύει πια ότι είναι δικό του όλο αυτό, ότι δεν αντέγραψε.
Μέχρι που σκάει πότε πότε η φούσκα του ξένου, δεν φοριέται καλά, δεν στέκεται, δεν υπηρετείται. Και τότε το κρασάρισμα μπορεί να είναι βαθύ εσωτερικό, σαν πληγή που δεν κλείνει. Ζούμε στην εποχή που προσπαθούμε να αποφύγουμε την αποκάλυψη της αντιγραφής.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
