Καμιά φορά με τρομάζει ο κόσμος που έχει πολύ σκληρές και απόλυτες βεβαιότητες. Συνήθως πάντως με διασκεδάζουν. Γιατί μεγαλώνοντας όλοι μας έχουμε δει να καταρρίπτονται και βεβαιότητες και απολυτότητες και τα πάντα όλα που δήθεν αποκάλυπταν «τι πραγματικά γίνεται στον κόσμο». Και δεν λέω μόνο αυτά τα συνωμοσιολογικά για το ποιος κυβερνά τον κόσμο, που ανανεώνονται κάθε τόσο και μετακυλίονται οι «κυβερνήτες». Αλλά οι αναλύσεις τύπου «τους πρωθυπουργούς τους ανεβάζουν οι Αμερικάνοι» που έχουν υποχωρήσει πια γιατί καταλάβαμε ότι εμείς τους ψηφίζουμε και έχουμε δοκιμάσει πολλές εναλλακτικές επιλογές.
Συνήθως αν τα ψάξεις αυτά τα εύκολα που λέγονται, κρύβουν παλιά στερεότυπα και πεποιθήσεις. Ο ρόλος του «ξένου παράγοντα» ας πούμε, είναι στις κουβέντες των ανθρώπων από τις πρώτες μέρες του ελληνικού κράτους κι άλλαζε συνέχεια μορφές.
Αυτό που σκέφτομαι όμως, σε τέτοιες περιπτώσεις είναι το πώς ζουν οι άνθρωποι που προσπαθούν να εξηγήσουν τον κόσμο μέσα από διαδεδομένες φήμες, προκαταλήψεις και εύκολα συμπεράσματα.
Τι σκέφτονται όταν καταρρίπτονται οι μυθολογίες που τους έτρεφαν; Πώς επιστρέφουν στη σκληρή πραγματικότητα;
Ίσως πάλι τα πράγματα να είναι πιο ελαφριά από ό,τι φαίνονται. Στην Ελλάδα πολλά τα λέμε έτσι για να τα λέμε, ξύνοντας μόνο την επιφάνεια. Οπότε προστατεύεται και το βαθύτερο. Μας σώζει ίσως αυτή η ελαφρότητα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
