Από τη μια μεριά είναι ο κανιβαλισμός που εκδηλώνεται συγκαλυμμένα και όχι μόνο. Το στίγμα του «ασθενή», η «απόσταση», η «ευθύνη», όλα αυτά που διαμορφώνουν μια παθογένεια, την οποία όμως οι φορείς της δεν την αναγνωρίζουν ως τέτοια, για τον εαυτό τους.
Μοιάζει για κάποιους ωραίος ένας κόσμος με κλειστά σύνορα, χωρίς ξένους, με ελέγχους στο
δρόμο, με αποκλεισμούς, με χώρους συγκέντρωσης για τους «φορείς». Αλλά ας πούμε ότι το κρατάμε κάτω αυτό το τέρας και δεν το αφήνουμε να εκφραστεί. Κι ας δεχτούμε ότι οι πολλοί, όλοι μας έχουμε τη δυνατότητα και τη δύναμη να βγάλουμε τον καλύτερο εαυτό μας.
Και τον βγάζουμε είναι αλήθεια, ήδη. Ακόμα βοηθάμε τους ηλικιωμένους που είναι στο σπίτι αποκλεισμένοι κι αυτή είναι μια ελληνική προσφορά στην Ευρώπη, ακόμα ενισχύουμε τον
πάσχοντα όπως έδειξε η μεγάλη συμμετοχή στην εθελοντική αιμοδοσία, ακόμα αναγνωρίζουμε και σεβόμαστε τον ρόλο των ειδικών και κυρίως γιατρών και νοσηλευτών, ακόμα έχουμε ένα χαμόγελο για τις γυναίκες στα ταμεία των σούπερ μάρκετ ή μία έγνοια για τον δάσκαλο που δεν περίμενε το υπουργείο για να στείλει μαθήματα ηλεκτρονικά στους μαθητές του, για τον αστυνομικό που περιπολεί, για τον εργάτη που καλύπτει ανάγκες, για τον επιχειρηματία που κρατάει ανοιχτή την επιχείρησή του…
Μπορούμε αυτόν τον καλό μας εαυτό, αυτήν την υπομονή και το κουράγιο που επιδεικνύουμε αυτές τις μέρες, να τον κάνουμε την επόμενη μέρα μια πυροδότηση για ένα καλύτερο μέλλον που θα μας χωρά όλους; Να ένα στοίχημα για τον Μάιο…
