Στοιβάζω τις σημειώσεις μου σε συρτάρια πια. Είναι δεκάδες τα σημειωματάρια που έχω μαζέψει κυρίως με σημειώσεις που κρατάω από τη δουλειά και τα ρεπορτάζ. Πολλές δεν τις έχω χρησιμοποιήσει ή με βοηθάνε στον αναστοχασμό. Μερικές φορές μοιάζουν και με «νεκροταφείο» παλιών, καλών ιδεών για την πόλη που ανακοινώθηκαν, αλλά ποτέ δεν υλοποιήθηκαν. Έχω υλικά από τις εκλογές του 1998 και μπορώ μετά βεβαιότητας να περιγράψω τις ματαιώσεις των εξαγγελιών και τα χαμένα λόγια που πήρε ο αέρας.
Μετά είναι και οι δικές μου σημειώσεις. Συνήθως σημειώνω αυτόματα αν δω κάτι στην τηλεόραση ή διαβάσω στις εφημερίδες ή σε ένα βιβλίο ή και μία νέα σκέψη προσωπική, ακολούθημα πολλών συνάψεων που έγιναν τις προηγούμενες ώρες της μέρας. Κι όταν λέω αυτόματα, εννοώ ότι βιάζομαι να γράψω κάτι από το φόβο μη χαθεί στη μνήμη με αποτέλεσμα να μην μπορώ αργότερα καν να ξεχωρίσω τα γράμματα.
Υπάρχουν και ευκολίες λέει με την τεχνολογία, αλλά όποτε προσπάθησα να καταγράψω κάτι στο κινητό ή τον υπολογιστή, δεν το αναζήτησα ποτέ ξανά. Ποιος ξέρει, μπορεί σύντομα η φωνητική υπαγόρευση να κάνει θαύματα και σε συνδυασμό με την τεχνητή νοημοσύνη να μας δίνεται και απάντηση ή πρόταση, λύση. Αν και φοβάμαι ότι η αποθήκη με τις σημειώσεις μου θα γίνει ένα ανεκπλήρωτο γράμμα προς το μέλλον. Για να δούμε…
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
