Μία δυσκολία που συναντάν οι δήμαρχοι όταν αναλαμβάνουν τη θητεία τους είναι ότι έρχονται μπροστά σε μία πραγματικότητα που απέχει πολύ από όσα είχαν σχεδιάσει στο πρόγραμμά τους.
Ειδικά στην υλοποίηση των έργων που είχαν σχεδιάσει, αντιμετωπίζουν τις γραφειοκρατικές διαδικασίες που συχνά παρουσιάζουν καθυστερήσεις και εμπλοκές, αλλά και ασυμβατότητες με τα ευρωπαϊκά προγράμματα και τον κρατικό σχεδιασμό. Γιατί όσο καλές ιδέες κι αν έχεις, αν δεν τις εντάξεις σε έναν υπέρτερο σχεδιασμό αλλά κυρίως αν δεν τους εξασφαλίσεις χρηματοδοτικούς πόρους, τότε τις ακυρώνεις. Κάτι που γίνεται αντιληπτό και από τους πολίτες προφανώς.
Για αυτό όμως παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια μία τάση προσαρμογής των υποψηφίων στις εκλογές. Βλέπουμε δηλαδή, τα προεκλογικά προγράμματα να έχουν πιο γειωμένους στόχους, να μην ανοίγονται πολύ και να περιορίζουν τις μακέτες για μελλοντικά έργα που απέχουν πολύ από το να είναι προς σύμβαση. Αυτή η προσαρμογή έχει το καλό να είναι πιο κοντά και στον ρεαλισμό και να συναντά τις πραγματικές προσδοκίες των τοπικών κοινωνιών. Λιγοστεύουν τα μεγάλα λόγια, τα οράματα όπως λέμε.
Το αρνητικό όμως είναι ακριβώς αυτή η απόσταση, αυτή η απώθηση του οράματος. Πολιτικό πρόγραμμα σε κάθε επίπεδο πολιτικής, χωρίς όραμα, μοιάζει αποστεγνωμένο. Ακόμα χειρότερα η ανάπτυξη τεχνοκρατικών αντιλήψεων και διαχειριστικών λογικών που είναι μεν ζητούμενες, αλλά όχι για κεντρικές στην άσκηση της πολιτικής, καταλήγει σε έναν όλο και πιο φτωχό πολιτικό σκηνικό, σε μία άνευρη πολιτική. Και ποιος ξέρει, αύριο μεθαύριο μπορεί να ζητήσουν και την ίδια την απόσυρση των πολιτικών όσοι θεωρούν ότι αρκούν μερικοί καλοί διαχειριστές για να πάει μπροστά ένας τόπος.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
