Είναι τρομερά όσα συμβαίνουν γύρω μας ή είμαστε εμείς που δεν μπορούμε, δεν προλαβαίνουμε να τα παρατηρήσουμε και να τα εξηγήσουμε; Ισχύουν και τα δύο.
Εδώ, γίνονται δύο σκληροί πόλεμοι ταυτόχρονα, τι άλλο να συζητήσουμε. Έχουμε καταλήξει να ξεχάσουμε τον έναν, στην Ουκρανία για να μπορέσουμε να χωνέψουμε τον άλλον, στη Γάζα. Και αυτή είναι απλώς η στάση των θεατών από μακριά, που τα βλέπουν όλα στην τηλεόραση. Καμία σκέψη για το τι θα γινόταν αν ήμασταν εμείς στη θέση των άμαχων. Αλλά και αυτή η σκέψη ότι είναι τόσο κοντά ο πόλεμος που θα μπορούσε να είμαστε και εμείς μέρος του, δεν είναι πρωτοφανής;
Εμείς, μεγαλώσαμε στις εποχές που όλα φαίνονταν ότι θα οδηγηθούν ομαλά σε μια κατάσταση αν όχι ευημερίας για όλους, αλλά τουλάχιστον της δυνατότητας για να παλέψεις για την ευημερία. Είναι αυτό που λέμε, «υψηλές προσδοκίες». Πώς γύρισε όλο αυτό ανάποδα;
Αυτό είναι το ερώτημα που κατατρώει τον κόσμο στη «δυτική» πλευρά του κόσμου. Εκεί που οι προσδοκίες και τα οράματα για το μέλλον, βυθίζονται μέσα σε ματαιώσεις και αρνήσεις. Είναι τόσο μεγάλο το χάσμα μεταξύ όσων προσμέναμε με όσα βιώνουμε, που μοιάζει να μας καλεί να βυθιστούμε μέσα στον ανορθολογισμό, την συνωμοσιολογία ή και τη βία ακόμα ακόμα. Βρισκόμαστε μπροστά σε καταστάσεις που δεν μπορούμε να τις εξηγήσουμε, νιώθουμε ότι κάποιοι μας έπαιξαν ένα άσχημο παιχνίδι και απέχουμε λίγο από το να τα αποδώσουμε όλα σε παίγνια και σχέδια σκοτεινών συμφερόντων. Που συμφέροντα υπήρχαν και θα υπάρχουν. Όπως θα υπάρχουν και άνθρωποι που θα προσπαθούν να ορθωθούν στο ύψος των περιστάσεων και να αντιμετωπίσουν τη ζωή όπως έρχεται γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος να σταθείς απέναντι στις ευθύνες σου, απέναντι στο μέλλον. Ας το σκεφτούμε τι επιλέγουμε…
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
