Πριν από δέκα χρόνια στο ρεπορτάζ για την κακοκαιρία δεν έμπαινε θέμα για την Κλιματική Αλλαγή. Τώρα φτάσαμε να θεωρούμε κάθε φαινόμενο κακοκαιρίας ως κορυφαίο πρόβλημα και να συζητάμε συνέχεια για το πώς άλλαξε το κλίμα.
Υπό κάποια έννοια προοδεύσαμε αφού αποδεχόμαστε τουλάχιστον ότι κάτι έχει αλλάξει ριζικά, ότι υπάρχει κλιματική αλλαγή και μάλιστα μιλάμε και για κλιματική κρίση. Αν δεν αποδεχτείς ότι υπάρχει πρόβλημα πώς να αρχίσεις να σκέφτεσαι και τις λύσεις.
Υπάρχει όμως και μία άλλη αλλαγή, στην κοινωνία και τον τρόπο ζωής μας πια. Ο καιρός δεν είναι απλώς ένα φαινόμενο που το βλέπουμε από το παράθυρο του σπιτιού μας. Ποτέ δεν ήταν. Αλλά επηρεάζει πολύ τις ζωές μας, τη ζωή της πόλης, την οικονομία. Αν ακυρωθούν πτήσεις, αν πλημμυρίσουν εκτάσεις με κηπευτικά, αν δεν μπορείς να μπεις στη θάλασσα ή μπλοκάρει η κίνηση σε έναν αυτοκινητόδρομο, τότε έχεις πρόβλημα, αντιμετωπίζεις μία κρίση. Γιατί η κοινωνική και οικονομική ζωή είναι αλληλένδετες μέσα σε πολύπλοκα δίκτυα που είναι φτιαγμένα ώστε να λειτουργούν σε μία αέναη ισορροπία. Η κακοκαιρία αντιμετωπίζεται πια ως μία ανισορροπία. Και κανείς μας δεν αντέχει να ζει εκτός των δικτύων που τροφοδοτούν την καθημερινότητά μας.
Βέβαια κάτι τέτοιο θα έπρεπε να μας οδηγεί και σε βαθύτερους προβληματισμούς για το πώς τελικά η ανθρωπογενής δραστηριότητα επηρεάζει τις βασικές ισορροπίες του πλανήτη. Αλλά ίσως μια τέτοια σκέψη που μας οδηγεί και σε αναγκαίες παραδοχές για τις ευθύνες μας και τις αλλαγές που θα είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε, να μας τρομάζει.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
