Δεν υπάρχει μαγική συνταγή για την αντιμετώπιση της χουλιγκανικής βίας. Αν υπήρχε θα την ξέραμε τόσα χρόνια που μετράμε θύματα και τραυματίες. Και την είχαν βρει και σε άλλα μέρη του κόσμου στα οποία επίσης ο χουλιγκανισμός παραμένει ένα σημαντικό κοινωνικό πρόβλημα.
Κατά συνέπεια η όποια δημόσια συζήτηση γίνεται πρέπει να λαμβάνει υπόψη της και τη διαχρονική αδυναμία της οργανωμένης Πολιτείας να αντιμετωπίσει το πρόβλημα.
Παρ’ όλα αυτά έχουν δοκιμαστεί κατά καιρούς σε πολλές χώρες διάφορες πολιτικές με διάφορα αποτελέσματα. Όπως υπάρχουν και ευρωπαϊκές χώρες στις οποίες ο επαγγελματικός αθλητισμός χαίρει εκτίμησης και προσφέρει θέαμα που προσελκύει οικογένειες και φιλήσυχους θεατές κάνοντας γιορτή το γήπεδο.
Οι δύο αυτές πλευρές, ο επαγγελματικός αθλητισμός και οι χούλιγκανς δεν μπορούν να ισορροπήσουν. Στα γήπεδα δεν χωρά η βία. Και το κυριότερο, κανείς δεν μπορεί να αισθάνεται ότι θα κινδυνεύσει η ζωή του, ούτε ο φίλαθλος, ούτε ο αθλητής, ούτε ο αστυνομικός.
Κατά συνέπεια, ναι, ο χουλιγκανισμός και η τυφλή βία είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο για το οποίο πρέπει να υπάρξουν πολιτικές αντιμετώπισης που να έχουν να κάνουν και με την εκπαίδευση των νέων και με τις διεξόδους που πρέπει να έχουν ώστε να μην ταυτίζονται με επιδείξεις βίας και μηδενιστικές πράξεις.
Αλλά παράλληλα, πρέπει να μειωθεί και ο χώρος δράσης των χούλιγκαν. Κατά συνέπεια και ως ένα βαθμό, πρέπει να υπάρξουν απαγορεύσεις και περιορισμοί. Οπότε δεν είναι σίγουρο αν πρέπει να γίνονται αγώνες κεκλεισμένων των θυρών ή να μην γίνονται και καθόλου, αλλά δεν μπορεί και να μην γίνει και τίποτα. Και αφού μιλάμε για επαγγελματικό αθλητισμό, οι αθλητικές εταιρίες των ομάδων πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη και να εγγυηθούν ένα ειρηνικό και χαρούμενο για όλους πρωτάθλημα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
