Η μεγαλύτερη συζήτηση για τη νέα ταινία του Λάνθιμου έγινε από όσους δεν την έχουν δει καν. Αυτό είναι πια και ένα κλασικό μοτίβο δημόσιας συζήτησης στη χώρα μας, που γίνεται με την πρόκληση «εμφυλίων» και «ακυρώσεων», συζήτηση που δεν αφορά παρά όσους συμμετέχουν. Όσοι μιλάνε για πράγματα που δεν ξέρουν, μιλάνε για τον εαυτό τους.
Απόδειξη εκ του αντιθέτου κι ότι ο ίδιος ο Έλληνας σκηνοθέτης συνεχίζει να διακρίνεται διεθνώς και να αναγνωρίζεται για το έργο του από όσους τουλάχιστον έκαναν τον κόπο να δουν και τις ταινίες του. Υπάρχει ακόμα κοινό για τον κινηματογράφο.
Και υπό κάποια έννοια, κάθε συζήτηση για το σινεμά, ενισχύει το ίδιο το σινεμά έστω και με την διαφωνία. Υπό κάποια έννοια όμως, μόνο, γιατί κατά τα άλλα, η τέχνη υποχωρεί σε όλον τον κόσμο και χάνει τα λαϊκά της ερείσματα τουλάχιστον όπως τα ξέραμε.
Δεν πρέπει να υποτιμούμε πάντως την όλη συζήτηση για τον Λάνθιμο. Σε ένα βαθμό κρύβει και την αντεπίθεση ενός αντιδραστικού τμήματος της κοινωνίας το οποίο μια χαρά κατάλαβε τι έλεγε ο «Κυνόδοντας» για τις παθογένειες της ελληνικής οικογένειας. Γιατί υπάρχει και αυτή η πτυχή στις κριτικές που του ασκούνται κι ας μην το ομολογούν.
Κατά τα άλλα, τα βραβεία στον Έλληνα σκηνοθέτη και η διεθνής αναγνώριση μόνο χαρά προσφέρουν στους ανοιχτόμυαλους ανθρώπους. Κι ας μην έχουν δει ακόμα την ταινία. Ευκαιρία να τη δούμε πριν πάρει και όσκαρ.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
