Το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ το 1996 με την πολιτική σύγκρουση Σημίτη-Τσοχατζόπουλου για την ηγεσία είχε πολύ μεγάλη ένταση. Είχε όμως και ένα διακύβευμα, που ήταν η πολιτική κατεύθυνση ενός μεγάλου κόμματος εξουσίας και κατ΄ επέκταση και της κυβερνητικής πολιτικής.
Στην περίπτωση του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ δεν είδαμε μόνο ένταση, αλλά και γιουχαΐσματα σε πρόσωπα που δεν άρεσαν στο κοινό. Και δεν είδαμε σύγκρουση για τον χαρακτήρα της πολιτικής του κόμματος, αλλά για τη μορφή της ηγεσίας του, το πώς θα εκλεγεί ο πρόεδρος κλπ. Και αυτό σε ένα κόμμα που απέχει πολύ δημοσκοπικά από την πορεία προς την εξουσία.
Θα μπορούσε να δει εδώ κάποιος μια φθίνουσα πορεία. Δύο κόμματα του προοδευτικού χώρου μέσα σε δύο δεκαετίες. Και μία απομάκρυνση της πολιτικής από το μείζον που είναι το περιεχόμενο, προς το ελάσσον, προς το ζήτημα και μόνο πια της προεδρικής αποδοχής και πλειοψηφίας. Και το σημερινό ΠΑΣΟΚ άλλωστε το θυμόμαστε την τελευταία δεκαετία από τις συνεχείς αναζητήσεις της νέας ηγετικής του πλειοψηφίας και αρχηγού.
Αυτή η μετατόπιση της προοδευτικής πολιτικής από το περιεχόμενο στο σχήμα, στη μορφή, δείχνει ίσως και την κρίση αυτού του χώρου.
Σε αντίθεση με την απέναντι πλευρά, τη συντηρητική που περνά δύσκολα όταν έχει προεδρικές εκλογές, αλλά μετά για μία δεκαετία βομβαρδίζει σχεδόν με πολιτικές και νομοσχέδια που αλλάζουν τη χώρα όπως την ξέραμε.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
