Δεν πήγαμε και πολύ μακριά
Οι αλλαγές που νιώθουμε ότι συμβαίνουν είναι λίγες. Μάλιστα πολύ συχνά νιώθουμε ότι δεν κινείται τίποτα, ότι δεν υπάρχει καμία εξέλιξη, παρά μόνο στασιμότητα. Καμιά φορά μπορεί να αισθάνεσαι ότι υπάρχει και υποχώρηση κιόλας. Περίεργο αίσθημα.
Στην πραγματικότητα τα πράγματα αλλάζουν και πολύ περισσότερο από όσο το αντιλαμβανόμαστε. Όμως ενδέχεται αυτές οι αλλαγές να μην γίνονται αντιληπτές στο πεδίο μας, αλλά και να μην μας αφορούν οπότε πάλι δεν μας ενδιαφέρουν.
Αυτό παθαίνουμε και με τη ζωή μας στην πόλη μας. Η πόλη αλλάζει συνέχεια προς το καλύτερο και προς το χειρότερο ανάλογα πού κοιτάμε, αλλά για πολλούς και αρκετά συχνά, μοιάζει να μένει ακίνητη.
Κι αυτό γιατί δεν αλλάζουν τα κρίσιμα, αυτά που φέρνουν ευημερία, που μας απελευθερώνουν και μας κάνουν καλύτερα. Δεν πάνε καλά τα πράγματα στην εργασία και τα εισοδήματα, δεν έχουμε ένα καλό σπίτι, δεν είναι φτηνό το κόστος ζωής, δεν έχουμε ευκαιρίες για αναψυχή.
Αλλά κι αυτό που νιώθουμε καλό είναι να το συγκατήσουμε ως έναν βαθμό. Γιατί τι να πουν ας πούμε και οι κάτοικοι της Αθήνας που μπορεί να ζουν με το καθημερινό άχθος της πολύωρης μετακίνησης σπίτι-δουλειά- σπίτι; Μας ζηλεύουν πραγματικά που πάμε με τα πόδια όπου θέλουμε ή μπορούμε να κάνουμε μία βόλτα στο παραλίμνιο.
Εντάξει, οι συγκρίσεις αλλάζουν το βλέμμα μας. Υπάρχουν άλλωστε και οι προκλήσεις της ζωής σε πόλεις της Ευρώπης όπου ζουν πολύ καλύτερα οι άνθρωποι. Και ξέρουν πια και οι Γιαννιώτες ότι υπάρχει και καλύτερος τρόπος ζωής σε πόλεις ανάλογες με τη δική τους, στο εξωτερικό.
Και κάποτε πρέπει να συγκεντρωθούμε και λίγο και να εστιάσουμε στα μείζονα. Στον αέρα που αναπνέουμε, στο πόσο φυσική ζωή κάνουμε, στο πόσο το εισόδημά μας μας φέρνει και ποιοτική ζωή, στο τι τρώμε, στο πόσο μπορούμε να υποσχόμαστε μια καλύτερη ζωή στα παιδιά μας. Μπορεί να προστεθούν κι άλλες ανάλογες προκλήσεις. Και από αυτές είναι που έχουμε καταλάβει ότι δεν προόδευσε και πολύ η πόλη μας την τελευταία δεκαπενταετία.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
