Σε άλλον λείπουν οι αγκαλιές και τα φιλιά, σε άλλον θα λείψουν τα πανηγύρια το καλοκαίρι. Άλλος φοβάται την ανεργία και τη φτώχεια που έρχεται κι άλλος τρομάζει με τον πρώτο αδέσποτο πόνο που του προκύπτει. Και οι περισσότεροι τους έχουμε όλους μαζί αυτούς τους φόβους κι άλλους πολλούς και ελλείψεις και αδυναμίες, σε διάφορες προτεραιότητες και δόσεις και ανάλογα με τη μέρα, τη διάθεση και τις περιστάσεις.
Πες μου τον φόβο σου να σου πω ποιος είσαι. Αλλά δεν πάει έτσι, γιατί μετά από μισή ώρα κάτι άλλο θα έρθει να σε ανησυχήσει και μετά από δύο ώρες άλλες σκέψεις θα κυριαρχήσουν. Κι αν τους αφήσεις όλους αυτούς τους φόβους και τις ανησυχίες να σε πλημμυρίσουν χωρίς αναχώματα και περιορισμούς, τότε δεν θα είσαι εσύ ολόκληρος, αλλά θα χαθείς μέσα τους και θα χάνεις συνέχεια κομμάτια της όποιας ακεραιότητάς τους.
Γιατί δεν είμαστε μόνο οι φόβοι μας, είμαστε και οι τρόποι που βρίσκουμε να τους αντιμετωπίζουμε. Δεν είμαστε μόνο ανήσυχοι και ανασφαλείς, αλλά και θαρραλέοι μαχητές της καθημερινότητας με όλο το θάρρος που επιστρατεύουμε για να βγούμε από την πόρτα κάθε πρωί, για να απαντήσουμε σε ένα τηλέφωνο ή για να σταθούμε ακέραιοι εκεί έξω ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους.
Κι αν κάτι πρέπει να αποφεύγουμε αυτές τις μέρες που οι κίνδυνοι να βυθιστούμε στους φόβους μας είναι περισσότεροι, είναι να καταφεύγουμε σε εύκολες λύσεις, δάνειες σκέψεις και έτοιμα κουτάκια συμπεριφοράς, σαν να έχουμε παραδώσει τον εαυτό μας σε οδηγίες χρήσης άλλων ανθρώπων που αφορούν άλλες καταστάσεις.
Ας βγάλουμε από τη θήκη μας το σπαθί των δικών μας κατακτήσεων, τις εμπειρίες από όσα έχουμε κάνει μέχρι και σήμερα κι όσα έχουμε ονειρευτεί ή επιθυμήσει να κάνουμε κι ας αρχίσουμε να ανοίγουμε το μονοπάτι της χορταριασμένης γης που ανοίγεται στα πόδια μας.
