Περπατώντας με το τελευταίο- ελπίζω- sms για μετακίνηση στην πόλη, για λίγη άσκηση μεσημέρι Κυριακής. Έρημο το ιστορικό κέντρο, με ελάχιστους να έχουν βγει στην Ανεξαρτησίας.
Ένας δρομέας σε γρήγορο τέμπο, μια οικογένεια με μωρό στο καρότσι, μερικά ζευγάρια.
Δεν είναι ωραίο να περπατάς σε μία έρημη πόλη. Η πόλη ταιριάζει με τη ζωντάνια της κίνησης και της επαφής. Όσο όμως είμαστε αναγκασμένοι να κρατάμε αποστάσεις, μπορούμε να αφήνουμε το βλέμμα να ξεπερνάει τα όρια και να αγγίζει επιφάνειες και σημεία που ίσως σε άλλες περιπτώσεις να μας διαφεύγουν.
Αυτή τη φορά γνωστά σημεία αποκαλύπτονταν, αφού έλειπαν τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα πίσω από το κτίριο του Γ. Σταύρου ή ο κόσμος στη Στοά Λιάμπεη. Και η πίσω αυλή του 2ου Λυκείου, με τη σύγχρονη αισθητική του χώρου έδειχνε πόσες δυνατότητες κρύβουν τα σχολεία μας.
Αλλά καλύτερα θα είναι με κόσμο παντού. Κι όσο περνάει ο καιρός και όλα θα πηγαίνουν καλύτερα όπως ευχόμαστε, τόσο θα μεγαλώνει και η προσμονή να κερδίσουμε ξανά την πόλη μας,να ζωντανέψουμε ξανά τους δρόμους μας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
