Μια εκδήλωση χαράς, ζωντάνιας και δημιουργικότητας για το παιδί στήθηκε στο Άλσος Ιωαννίνων το απόγευμα της Πέμπτης για 5η χρονιά, με τη μαζική συμμετοχή του κόσμου να σηματοδοτεί ότι έχει γίνει η μεγαλύτερη παιδική γιορτή της πόλης.
Το Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων, σωματεία εργαζομένων και συνταξιούχων, ο Εμπορικός Σύλλογος, η Ένωση Γονέων Δήμου Ιωαννιτών και ο Σύλλογος Γυναικών (μέλος της ΟΓΕ), απηύθυναν κάλεσμα στους νέους γονείς, από τις γειτονιές μέχρι τους χώρους δουλειάς, διακινώντας την τετρασέλιδη ανακοίνωση της εκδήλωσης.
Παράλληλα, η εκδήλωση σηματοδότησε την έναρξη της καλοκαιρινής δραστηριότητας των σωματείων. Η δραστηριότητα αυτή συνεχίζεται με ημερήσιες εκδρομές σε παραλίες της Ηπείρου και κορυφώνεται με τη μεγάλη εκδήλωση αλληλεγγύης την Τρίτη 26 Αυγούστου στην πλατεία Χατζή, στους Αμπελόκηπους. Πρόκειται για μια πολύμορφη δράση που αναδεικνύει το χάσμα ανάμεσα στο πώς ζούμε και στο πώς θα έπρεπε να ζούμε, με βάση τις δυνατότητες της εποχής. Ταυτόχρονα, για πολλές λαϊκές οικογένειες αποτελεί μια «ανάσα» αναψυχής και ψυχαγωγίας, μέσα στη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι, ακόμα και μέσα στο κατακαλόκαιρο.
Όταν η ανάγκη συναντά τη συλλογική προσπάθεια
«Πώς μπορεί ένα πάρκο να γίνει τόσο όμορφο, από τη μια στιγμή στην άλλη, μόλις γεμίσει με παιδιά που παίζουν και γελούν; Πώς μπορεί να γίνει ξαφνικά τόσο μικρό, που να μην χωράει τόση πολύ ζωή;». Με αυτά τα λόγια, στην ομιλία του ο Θανάσης Κονταξής, γραμματέας του Εργατικού Κέντρου, δεν περιέγραψε απλώς την εικόνα του πάρκου -την εξήγησε. Γιατί αυτό που ζωντάνεψε το πάρκο δεν ήταν απλώς μια εκδήλωση με ποιοτικές δραστηριότητες για το παιδί, αλλά η απάντηση σε μια ασφυκτική πραγματικότητα για τη λαϊκή οικογένεια. Μια εικόνα που θύμισε τι είναι εφικτό, όταν η ανάγκη συναντά τη συλλογική προσπάθεια.
«Τι σημαίνει για ένα παιδί να “μετράει τ’ άστρα”; Όχι να παπαγαλίζει τύπους, αλλά να καταλαβαίνει τον κόσμο γύρω του», σημειώνουν οι διοργανωτές -και αυτό ακριβώς προσπάθησαν να ζωντανέψουν. Το κινητό πλανητάριο, το τηλεσκόπιο και η έκθεση για την ιστορία της διαστημικής εξερεύνησης έγιναν σημεία αναφοράς για εκατοντάδες παιδιά που ήρθαν σε επαφή με την επιστήμη όχι από μια οθόνη, αλλά με όλες τις αισθήσεις τους. Πειράματα φυσικής και απλά υλικά, όπως η πλαστελίνη και το ξύλο, με τη ζωντανή συμμετοχή των εκπαιδευτικών των Λαϊκών Μαθημάτων Αλληλεγγύης, απέδειξαν πως η μάθηση μπορεί να είναι μια όμορφη εμπειρία, κατά τη διάρκεια της οποίας τα παιδιά προβληματίζονται, ακούνε, μαθαίνουν, αφομοιώνουν, ανατρέπουν λαθεμένες αντιλήψεις, κατακτούν βήμα, βήμα τη γνώση.
Εκείνο το απόγευμα στο Άλσος φάνηκε τι θα έπρεπε να είναι αυτονόητο για κάθε παιδί. Και όμως, η πραγματικότητα λέει το αντίθετο… Από τη μία, ο πλούτος της γνώσης, οι δυνατότητες της τεχνολογίας, η επαφή των παιδιών με την επιστήμη. Από την άλλη, παπαγαλία, πίεση, ένα σχολείο που εξοντώνει αντί να μορφώνει. Από τη μία, η αύξηση της παραγωγικότητας και η δυνατότητα για λιγότερες ώρες δουλειάς. Από την άλλη, εξαντλημένοι γονείς, ωράρια-λάστιχο, δουλειά μέχρι και 13 ώρες τη μέρα.
Αυτόν τον σύγχρονο μεσαίωνα παρουσίασε στην ομιλία του ο Θ. Κονταξής. Δεν είναι υπερβολή – είναι η καθημερινότητα χιλιάδων λαϊκών οικογενειών και των παιδιών τους. Ιδιαίτερη ήταν η αναφορά του στην εξοργιστική επιχειρηματολογία της κυβέρνησης ότι οι εξαντλητικές βάρδιες δεν θα είναι «καθημερινό φαινόμενο».
«Και τις μέρες που λείπουμε 13 ώρες από το σπίτι, τα παιδιά τι θα τα κάνουμε;» αναρωτήθηκε. «Μπορεί να είναι κανείς γονιός εκ περιτροπής; Σήμερα είσαι, αύριο δεν είσαι… Δεν είμαστε μηχανές. Δεν θα παραδώσουμε στα παιδιά μας αυτή την πραγματικότητα», τόνισε.
Παράλληλα, θύμισε ότι με πολλούς από τους παρευρισκόμενους έχουν ξαναβρεθεί μαζί: στην απεργία για τα Τέμπη, σε διαδηλώσεις για τα εργασιακά, σε δράσεις αλληλεγγύης. Και όλα αυτά, επισήμανε, τα οργανώνουν εργαζόμενοι με οικογένειες, άγχη, υποχρεώσεις. Ο καθένας βάζει το λιθαράκι του. Όχι γιατί περισσεύει χρόνος, αλλά γιατί η συλλογική προσπάθεια είναι η μόνη απάντηση.
Όταν «κρύβονται τα άστρα πίσω από αντιπυραυλικούς θόλους» Οι εικόνες από την Ουκρανία και τη Γάζα δεν είναι μακρινές. Τα παιδιά τις κουβαλούν ήδη -στις ζωγραφιές τους, στα ερωτήματά τους. Κάθε πόλεμος έχει τη δική του Γκουέρνικα. Και τα παιδιά αυτής της γιορτής την ζωγράφισαν με την ψυχή τους. Με τα ψηφιδωτά τους, ζωντάνεψαν τα περιστέρια του Πικάσο. Και στη δική τους «Λωρίδα της Γάζας» -μια μεγάλη λωρίδα χαρτιού- έβαλαν χρώμα στη ζωή: χαμόγελα, παιχνίδια, σχολεία, νοσοκομεία και πάρκα. Μέσα από τη δημιουργικότητά τους, έδειξαν ότι έχουν τη δύναμη να ξαναχτίσουν όσα οι ιμπεριαλιστές γκρεμίζουν. Τη δύναμη να φτιάξουν έναν νέο κόσμο.
Η παιδική χορωδία τραγούδησε με όλη της τη δύναμη «Τον μικρό λαό» του Μίκη Θεοδωράκη και τον «Μέρμηγκα» του Μάνου Λοΐζου. Στη συνέχεια, το σκιoθέατρο του Αγάπιου Αγαπίου το «Σχολείο της Ειρήνης» πήρε τη σκυτάλη. Δεν ήταν μόνο παιδικές δραστηριότητες. Ήταν μάθημα αλληλεγγύης, ειρήνης, διεθνισμού.
Τα σωματεία απευθύνθηκαν στους γονείς. Να μην συνηθίσουν τη φρίκη που βλέπουν στις οθόνες. Να μην αποδεχτούν τα 13ωρα, την αποξένωση από τα παιδιά τους, τη δουλειά ήλιο με ήλιο στο όνομα του πολέμου και των αναγκών της οικονομίας. Να μην σιωπήσουν. Να παλέψουν. Για να μην έχει καμία θέση η Ελλάδα στο σφαγείο των ιμπεριαλιστών. Για να κλείσουν οι βάσεις, να σταματήσει η εμπλοκή. Για να υπερασπιστούν τα παιδιά τους -τη μόρφωση, τη ζωή, το μέλλον που τους αξίζει.
