Μέρος μόνο της συζήτησης είναι το τι πρέπει να κάνουν οι Δήμοι για να στηρίξουν φέτος τον πολιτισμό. Είδαμε ότι άνοιξε η συζήτηση με τα μέτρα του κράτους για τους εργαζομένους και τους καλλιτέχνες και φάνηκε η έλλειψη ενός σχεδίου ανάλογο με αυτό για άλλους κλάδους. Όμως έτσι κι αλλιώς, το πώς παρεμβαίνει το Δημόσιο στην παραγωγή πολιτισμού είναι μία ανοιχτή συζήτηση εδώ και δεκαετίες.
Για να μην χαθούμε στη γενίκευση, προσωπικά πιστεύω ότι στον Δήμο Ιωαννιτών όπως και σε όλους τους δήμους, λείπει μία γνωμοδοτική, πολιτιστική επιτροπή. Θα έπρεπε να υπάρχει μία επιτροπή από ανθρώπους που έχουν εμπειρίες και γνώσεις, κυρίως εμπειρίες στην πράξη κατά τη γνώμη μου από τη διοργάνωση και προβολή εκδηλώσεων, αλλά και την παραγωγή πολιτιστικού περιεχομένου, να ξέρουν δηλαδή τι είναι σήμερα πολιτισμός, πώς παράγεται και πώς έρχεται σε επαφή με το κοινό, αλλά και να κινητοποιούν κοινωνικές δυνάμεις και να συνθέτουν τις τοπικές αντιθέσεις και διαφορετικές προσεγγίσεις. Και αυτή η επιτροπή να προτείνει ένα σχέδιο στον Δήμο.
Ο Δήμος έχει ειδικές επιχειρήσεις όπως το Πνευματικό Κέντρο ή φορείς όπως το Δημοτικό Θέατρο, έχει διοικητικά συμβούλια και προέδρους και αντιδημάρχους (αν κα προσωπικά πιστεύω ότι έπρεπε να έχει και αντιδήμαρχο πολιτισμού), αλλά πρόκειται για θεσμικά όργανα που καλούνται – και σωστά- να πάρουν αποφάσεις, να έχουν την οικονομική διαχείριση και να υλοποιούν το πρόγραμμα της δημοτικής αρχής.
Δεν μπορεί ο μηχανισμός του Δήμου να ξέρει πχ ποιες τάσεις κυριαρχούν σήμερα στο ελληνικό κόμικς ή πώς συνδέεται μία παράσταση σύγχρονου χορού με το κοινό της. Τώρα γιατί οι θεσμικοί φορείς συνήθως φοβούνται τις ανεξάρτητες γνωμοδοτικές επιτροπές, είναι μια άλλη ιστορία, που τη συζητάμε αν ενδιαφέρει κάποιον.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
