Αν κάποιος διαβάσει ξανά τα φύλλα της εφημερίδας το τελευταίο τρίμηνο, ειδικά μετά το lockdown θα μετρήσει σειρά δημοσιευμάτων που έδωσαν φωνή στους πληγέντες από την κρίση που δημιουργούσε το «πάγωμα» της οικονομίας. Και συνεχίζονται φυσικά τα δημοσιεύματα, γιατί οι τοπικές εφημερίδες δεν είναι παρά η φωνή της τοπικής κοινωνίας, η έκφραση όσων την απαρτίζουν.
Αλλά και γιατί συνεχίζονται τα αιτήματα, οι διαμαρτυρίες, η εκδήλωση όλων εκείνων που βλέπουν ότι οι συνθήκες της ζωής τους και της εργασίας άλλαξαν πολύ με την πανδημία.
Είναι σαν να βλέπεις έναν νέο «χάρτη» στην πόλη, μία νέα κατάσταση. Και φαίνεται ότι οι αλλαγές είναι πολύ περισσότερες και πολύ πιο βαθιές από όσες περιγράφουν τα μέτρα στήριξης που παίρνει η Πολιτεία ή οι πρωτοβουλίες της αγοράς και της κοινωνίας ώστε να αντιμετωπιστούν οι παρενέργειες.
Είναι πολύ χαρακτηριστική η μείωση της κίνησης στο κέντρο της πόλης σε ώρες αιχμής. Αυτό σημαίνει ότι ο πολύς κόσμος αποφεύγει τις μετακινήσεις, έχει βρει έναν ρυθμό με τον οποίο κινείται για τα βασικά και δύσκολα κάνει το κάτι επιπλέον. Ούτε άσκοπη βόλτα στα μαγαζιά, ούτε χαλαρές συναντήσεις με φίλους και όσο γίνεται λιγότερες επαφές με υπηρεσίες, τράπεζες κλπ. Αυτή είναι η νέα συνθήκη. Κι ας μην μας ξεγελάει η εκτόνωση των νέων κυρίως τα σαββατόβραδα, που αφορά συνήθως ένα μικρό μέρος της ψυχαγωγίας, ούτε κάποιες μεγάλες συναθροίσεις που γίνονται είδηση στα κανάλια. Ο περισσότερος κόσμος μετράει ακόμα τις κινήσεις του.
Είχε ειπωθεί από την αρχή της πανδημίας, ότι οι αλλαγές που επέρχονται με τους κανόνες της φυσικής απόστασης, θα γίνουν πιο μόνιμες και πιο βαθιές. Κι αυτό το βλέπουμε σήμερα. Και σε συνδυασμό με την έλλειψη χρημάτων στα νοικοκυριά ή με τον φόβο για τη δουλειά και τους μισθούς σε μία επερχόμενη οικονομική κρίση, το αποτέλεσμα είναι μία αίσθηση συνέχειας στη «μουδιασμένη» οικονομική και κοινωνική ζωή.
Του ΦΙΛΗΜΟΝΑ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ
