Δεν προέκυψαν σήμερα οι «πολεμιστές του καναπέ» που αναλύουν πώς θα γίνει ο πόλεμος και θα κερδίσει άνετα η Ελλάδα. Πάντα είχαμε την ευκολία μας σε αυτόν τον τόπο με την επίκληση του πολέμου, κάτι που ενίοτε το πληρώσαμε και ακριβά.
Η ειρήνη, η μη βία, δεν είναι γοητευτικές. Μοιάζουν πολύ αδύναμες για να συγκροτήσουν ένα κάποιο «εγώ» για τον άνδρα που έχει μάθει ότι πρέπει να επιβάλλεται, ότι πρέπει να είναι κυρίαρχος, ισχυρός. Ο άνδρας στην Ελλάδα διαπαιδαγωγείται να εκπληρώνει την ύπαρξή του μέσα από την κατίσχυση. Και στον υπόλοιπο κόσμο, έχουμε ανάλογα στερεότυπα, αλλά έχει σπάσει προ πολλού το βασικό πρότυπο και αναζητά η κοινωνία και άλλες εκδοχές του «ανδρισμού» ή έχει αποσυνδέσει το φύλο από τα παλιά στερεότυπα της έκφρασής του.
Αλλά δεν είναι μόνο θέμα αυτοσυνείδησης. Ο πόλεμος είναι πάντα ψηλά στις ιεραρχίες του πολιτικού συστήματος ακόμα κι όταν το αρνείται. Το δόγμα «αν θέλεις ειρήνη, προετοιμάσου για πόλεμο» είναι σύμφυτο με την ελληνική πολιτική. Και μπορεί να φταίει η επιθετικότητα της Τουρκίας, που πιέζει την κατάσταση, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι θα πρέπει να θεωρούμε και εύλογη την προοπτική ενός πολέμου έστω και με τη μορφή «θερμού επεισοδίου».
Κατά συνέπεια, το πρόβλημα είναι αυτό που ισχύει και σε πολλές ακόμα πτυχές του δημόσιου βίου μας. Είναι θέμα επιλογών και ταυτότητας λόγου και πράξεων. Αν θέλουμε την ειρήνη, αν επιλέγουμε την ειρήνη, τότε πρέπει να δουλέψουμε πάνω σε αυτήν. Πρέπει να δουλέψουμε για αυτήν. Και να περιορίσουμε τους πολεμοχαρείς, οι οποίοι άλλωστε ιστορικά αποφεύγουν την πρώτη γραμμή.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
