Δεν είναι εύκολο να μένεις στο σπίτι για πολύ καιρό, τα έχουμε πει αυτά. Κι αυτό ίσως γιατί δεν γίνεται να είμαστε συνέχεια κλεισμένοι. Το σπίτι υπάρχει επειδή υπάρχει και ο χώρος εκεί έξω, ο δημόσιος χώρος, η δημόσια σφαίρα. Η σχέση μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου χώρου είναι ένας αναπόσπαστος δομικός λίθος της πόλης, της δόμησης του αστικού χώρου. Και κατ’ επέκταση, είναι ένας πυλώνας του αστικού πολιτισμού, αυτού που γεννιέται μέσα στις πόλεις που ζούμε, μέσα στις αντιθέσεις, τις κοινότητες και τις αντινομίες.
Όταν αποκλείεσαι από τον κοινό χώρο, στην ουσία δεν ιδιωτεύεις, που θα ήταν και μία κάποια λύση. Άλλωστε όλοι μας αναζητούμε συχνά την απομόνωση, τη μοναχικότητα ώστε να μπορούμε να συγκεντρωθούμε στον εαυτό μας και να ανασυνταχθούμε.
Εδώ όμως, στις μέρες, με την επιβολή των μέτρων άνωθεν, κάτι που συνιστά απαγόρευση, δεν είναι ότι χάνουμε τα δικαιώματά μας, τα οποία ας πούμε τελούν υπό αναστολή μπροστά στο υπέρτερο δικαίωμα στη ζωή και την υγεία μας. Είναι ότι σπάμε τη σχέση μας με την πόλη, σπάμε δεσμούς που με πολύ κόπο και σε μεγάλο χρονικό διάστημα οικοδομήσαμε.
Κι όταν επανέλθουμε, προσπαθώντας να τους ξαναφτιάξουμε δεν θα είμαστε ίσως οι ίδιοι με πριν. Αν και σε αυτό μπορεί να δει κανείς και μία θετική δυνατότητα αλλαγής και ανανέωσης που θα εμπλουτίσει τον πολιτισμό. Υπάρχει εδώ ένα ερώτημα και ένα ερωτηματικό…
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
