Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η είδηση της ημέρας για τον εορτασμό του Πολυτεχνείου δεν είναι παρά η απόφαση της Αστυνομίας για απαγόρευση των συναθροίσεων. Τέτοια σειρά ανακοινώσεων όπως αυτές κατά της απόφασης δεν είχαμε άλλη χρονιά. Ακόμα κι αν θεωρήσουμε ότι υπάρχει και ένα αντι-κυβερνητικό κίνητρο, δεν παύει να είναι σημαντική η ευρύτητα των αντιδράσεων που άλλωστε συνδυάστηκε και με μία πρωτόγνωρη συμμαχία κομμάτων όπως αυτήν με τις υπογραφές ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΜεΡΑ25 και εκατοντάδων εκπροσώπων φορέων και οργανώσεων.
Είναι βέβαιο συνεπώς ότι ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας δεν συμφωνεί με την εκ των προτέρων και σε πανελλαδική κάλυψη, της απαγόρευσης των συναθροίσεων που είναι στην ουσία απαγόρευση των μαζικών εκδηλώσεων. Και χωρίς την ανακοίνωση, οι εκδηλώσεις και οι πορείες θα μπορούσαν να εμποδιστούν από την Αστυνομία όσο υπάρχει η νομοθεσία για τα προληπτικά μέτρα. Εδώ φάνηκε να υπάρχει μία υπέρβαση, πολύς κόσμος αισθάνθηκε ότι απειλείται η προσωπική του επιλογή να εκφραστεί. Και η πορεία του Πολυτεχνείου δεν είναι μία τελετή, κάτι σαν την παρέλαση της εθνικής επετείου που μπορεί και να μην γίνει αν πχ βρέχει, χωρίς να μειωθεί η σημασία της εορτής. Είναι μία κοινωνική έκφραση.
Από την άλλη, πολύς κόσμος, ας πούμε σε ένα ίσο ποσοστό ίσως και μεγαλύτερο, δεν τις θέλει αυτές τις πορείες και τις εκδηλώσεις σήμερα γιατί φοβάται για τη μετάδοση της νόσου. Είναι ανθρώπινος αυτός ο φόβος, εύλογος και αυτό ακριβώς θέλει να προβλέψει και η νομοθεσία για την προστασία της δημόσιας υγείας. Όταν έχουμε να δούμε από κοντά στο ίδιο τραπέζι, τους γονείς μας και τους φίλους μας, κάποιοι από τον Μάρτιο, δεν είναι λογικό να πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα με μία διαδήλωση πχ 20 χιλιάδων ανθρώπων στην Αθήνα, σε αυτή τη φάση που τα κρούσματα μετριώνται με χιλιάδες κάθε μέρα.
Και οι πορείες άλλωστε για το Πολυτεχνείο δεν είναι κάποιο είδος ιερού τοτέμ που δεν αναβάλλεται για του χρόνου.
Αλλά ας μην χάσουμε τη σημασία της ημέρας. Σήμερα είναι μία μεγάλη επέτειος για την πατρίδα μας. Είναι μία γιορτή της δημοκρατίας που συνδυάζεται με τη μνήμη των ηρωικών νέων που εξεγέρθηκαν κατά της χούντας η οποία διέλυε τη χώρα και τις αξίες της κοινωνίας μας. Ο εορτασμός έχει κάτι από τη θερμότητα εκείνων των γεγονότων του ’73 γιατί πρόκειται για νωπή μνήμη, για κάτι που νιώθουμε να μας «καίει» ακόμα ως ζώσα προτροπή για ένα καλύτερο μέλλον για όλους μας. Σήμερα, ο καθένας μας χωριστά με τη συνείδηση και την ψυχή του αναμμένη και πολλοί μαζί με την αξιοποίηση των σύγχρονων μορφών επικοινωνίας, στα σπίτια μας, στα τηλεμαθήματα των σχολείων, στα διαβάσματα, στα δίκτυα που έχουμε, μπορούμε και πρέπει να γιορτάσουμε. Κυρίως να στοχαστούμε και να δούμε μπροστά, προοπτικά το πόσο δυνατή μπορεί να γίνει η δημοκρατία μας, ακόμα και εν μέσω της ανησυχίας και των φόβων που προκαλεί η μάχη με την πανδημία.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
