Ο κύκλος της πόλης μας είναι δεκαετής. Ανά δεκαετία συσσωρεύονται διάφορα θέματα που την πιέζουν και αναζητούνται λύσεις. Όχι ότι βρίσκονται κιόλας οι λύσεις. Και υπό αυτήν την έννοια, ο κύκλος μπορεί να είναι στα 30 ή και τα 50 χρόνια. Δεν διαφέρει πάντως και από άλλων πόλεων και της χώρας. Και ίσως τελικά να έχει κάνει περισσότερο με την εξασφάλιση χρηματοδότησης, με τον κύκλο των ΕΣΠΑ και των ευρωπαϊκών κονδυλίων που αποτελούν και τον μεγάλο τροφοδότη των έργων που έχει ανάγκη ο τόπος.
Ιστορικά οι κύκλοι αυτοί ίσως να μοιάζουν και πολυτέλεια στον άνθρωπο της δεκαετίας του ’50 ή και του ’30 όταν ήταν πολύ λιγότεροι οι χρηματοδοτικοί πόροι. Μην νομίζουμε ότι στην Ελλάδα δεν υπήρχε και κεντρικός σχεδιασμός και προγράμματα και στο παρελθόν. Προσπαθούσε πάντα η χώρα να συγχρονιστεί με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες κι αυτό την ξεχώριζε ίσως και από τους βαλκάνιους γείτονές της σε διάφορες περιόδους.
Το πρόβλημα με τον δεκαετή κύκλο είναι ότι κάποια στιγμή πέφτουν όλα μαζί, συνήθως στο τέλος της δεκαετίας και ειδικά όταν υπάρχει και πρόκληση όπως το νέο ΕΣΠΑ αυτήν την περίοδο που είναι σε φάση διαβούλευσης, οπότε όλοι τρέχουν. Κι όταν τρέχεις κάνεις και λάθη.
Το κυριότερο όμως είναι ότι δεν συμβαδίζει και με ανάλογους κύκλους σχεδιασμού. Δεν έχουμε καθαρό ποιοι είναι οι πάγιοι στόχοι της περιοχής, ποιοι οι έκτακτοι, τι μπορεί να γίνει μεσοπρόθεσμα και τι πιο γρήγορα. Και δεν είναι και σαφές πάντα το σχέδιο,. Για παράδειγμα θέλουμε και καθαρή λίμνη και να συνεχίσουμε να χτίζουμε στις όχθες της. Μέχρι πότε όμως; Πού είναι το όριο; Μόλις τεθούν τέτοια δύσκολα θέματα όλοι κάνουμε πίσω και τα παραπέμπουμε στο μέλλον.
Συν ότι δεν είμαστε και πολύ επιμελείς και υπομονετικοί με ολοκληρωμένη θεώρηση των πραγμάτων, καταλαβαίνουμε και πώς δεν μας βγαίνουν στο τέλος τα σχέδια. Πόσο μάλλον η υλοποίησή τους.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
