Αστειευόμαστε συχνά για το πόσο απρόσωπη έχει γίνει η επικοινωνία εξ αποστάσεως ή πόσο χαρακτηριστική είναι πια αυτή η εικόνα σε ένα σπίτι που όλοι είναι πάνω από τις οθόνες και επικοινωνούν με άλλους με τις νέες πλατφόρμες ή βλέπουν και ακούν ό,τι θέλουν.
Ποιος δεν θα ήθελε να επιστρέψουμε στη διά ζώσης επικοινωνία, στα αγγίγματα, τις χειρονομίες, το να κάτσεις έστω σε ένα τραπέζι ή έναν καναπέ με τον άλλο. Και κατά πάσα πιθανότητα μετά από κάμποσους μήνες που θα τα έχουμε καταφέρει με τα εμβόλια, ίσως τότε να μην καθόμαστε ούτε λεπτό σπίτι και να είμαστε συνέχεια έξω. Μπορεί…
Θα μπορούσαμε όμως να τα είχαμε καταφέρει τόσο καιρό χωρίς την επικοινωνία από το δίκτυο, χωρίς το zoom και το skype, χωρίς τις κάμερες και τη δικτύωση στα social media, χωρίς τις πλατφόρμες, τα ηλεκτρονικά μίτινγκ, τις τηλεδιασκέψεις και τις τηλε-εκδηλώσεις; Μα αν δεν τα είχαμε όλα αυτά θα είχαμε απομείνει έρημα μέσα στα σπίτια, με ανοιχτές τηλεοράσεις που κανείς δεν θα έβλεπε, στην καλύτερη περίπτωση ένα βιβλίο ανοιχτό και κάτι να διαβάσεις στον υπολογιστή, αλλά και πόσο να διαβάσεις.
Όλες αυτές οι μορφές επικοινωνίας ήρθαν και μας έδωσαν διέξοδο. Και υποψιάζομαι ότι ήρθαν και για να μείνουν και για μετά, γιατί φάνηκε ότι και αποτέλεσμα υπάρχει, αλλά και ότι σε κάποιους η απόσταση δεν είναι και τόσο αρνητική.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
