Τρομερές οι μάχες των πολιτικών μας, ιδίως των βουλευτών που έχουν πολύ χώρο στα ΜΜΕ και καθημερινά μας βομβαρδίζουν με σχόλια και απόψεις, συχνά και σε θέματα που δεν γνωρίζουν και δεν είναι στην αρμοδιότητά τους.
Έχουμε δε, εθιστεί σε αυτόν τον τοξικό λόγο που θέλει μονίμως να υποβιβάζει και να χαμηλώνει τον αντίπαλο. Κι ένας τέτοιος λόγος είναι γεμάτος από χαρακτηρισμούς και ιδιότητες, επίθετα και ευφυολογήματα και όχι ρήματα δράσης, ουσιαστικά ενέργειες, ειδήσεις.
Οι πολιτικοί μας δεν δρουν, δεν προβαίνουν σε ενέργειες, δεν στηρίζουν πολιτικές, αλλά χαρακτηρίζουν, δίνουν ονόματα και επίθετα στους άλλους, κρίνουν. Ας το σκεφτούμε για λίγο, γιατί έχουμε συνηθίσει τόσο σε αυτόν τον δημόσιο λόγο που νομίζουμε ότι δεν υπάρχει άλλος. Πόσους πολιτικούς θυμόμαστε από κάποια δράση τους, από μία πάγια θέση τους που την παλεύουν και αγωνίζονται να τη δουν να υλοποιείται;
Και δεν είναι φυσιολογικό αυτό που συμβαίνει, αντίθετα είναι εξαίρεση για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, αν και ανεβαίνει συνέχεια αυτή η εικόνα του πολιτικού που λέει μόνο «έξυπνες» ατάκες σαν να τουιτάρει, που «νικάει» τον αντίπαλο σε ένα πάνελ, που δείχνει σαν να κέρδισε στον αγώνα του μπούλινγκ στη σχολική αυλή του. Φυσικά, υπάρχουν πολλά παραδείγματα μίας άλλης πολιτικής παιδείας, αλλά μάλλον δεν φαίνονται πια στο προσκήνιο.
Είναι αφελές να πιστεύουμε ότι ένα μέρος των βουλευτών μας θα έπρεπε να είναι γνωστό από την άποψη που έχουν πχ για τα ελληνουτουρκικά, την προστασία του περιβάλλοντος ή την περιφερειακή ανάπτυξη;
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
