Η μεγαλύτερη δυσκολία που έχουμε σήμερα είναι να αποδεχτούμε τον άλλο. Πρόκειται για μία παθογένεια του ατομισμού, αυτή η εσώκλειστη αντίληψη για τον κόσμο γύρω μας που τα βλέπει όλα μόνο μέσα από το εγωιστικό μας μάτι και τίποτα πέρα από αυτό. Και περίοδοι μεγάλης αναταραχής όπως η σημερινή που είναι και έντονη περίοδος ανησυχίας για την ύπαρξη, τα κάνει όλα ακόμα πιο δύσκολα. Ποιος άλλος τώρα; Εγώ.
Μέσα όμως σε αυτήν την κατάσταση του εγκλεισμού που ζούμε ως άτομα, εγκλεισμός ψυχικός και νοητικός κυρίως, γιατί υπήρχε και πριν από το «μένουμε σπίτι» που ήρθε και έδεσε το έξω με το μέσα μας, αυτό που τελικά ζούμε είναι αυτή διόγκωση του φόβου και σε ένα βαθμό και τη δυσαρέσκεια για ό,τι και όποιον είναι έξω από εμάς.
Αυτό που περιγράφουμε πια ως «τοξικό» είναι αυτή η πίκρα που έχει στο στόμα και τη σκέψη του εκείνος που αναγκάζεται να συνομιλήσει ή να συνυπάρξει με τον άλλο. Ακόμα και αυτό το συνεχές φλερτ κάποιων με την άρνηση, δεν είναι η έκφραση ενός «όχι», μίας αντίστασης, αλλά η εκδήλωση της αντίθεσης, της απόστασης που θέλουμε να έχουμε από άλλους, η αδυναμία της συνύπαρξης. Είναι μία πίκρα που δεν θα φύγει εύκολα και μετά τον ιό.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
