Φόβοι, σκέψεις, αγωνία, προβληματισμός. Κυρίως για τα εμβόλια. Και ποιος δεν είχε και μία δεύτερη σκέψη, ένα ερώτημα; Κι όμως, πολλοί άφησαν στην άκρη τα ερωτήματα και έτρεξαν να εμβολιαστούν. Άλλοι όμως μένουν πιο πίσω. Και δεν εννοώ τους αρνητές με τους οποίους έτσι κι αλλιώς δεν βγάζεις άκρη, αλλά τους σκεπτικιστές που θέλουν κι άλλο χρόνο για να αποφασίσουν. Κάπου τον Ιούλιο όμως θα έχουν τελειώσει οι πρόθυμοι να εμβολιαστούν και ίσως να περισσεύουν τότε τα εμβόλια. Και δεν θα έχουμε φτάσει το άνω του 70% εμβολιασμών για να είμαστε πιο ήσυχοι.
Τι θα μπορούσε να γίνει; Αυτό ίσως που θα έπρεπε να είχε γίνει από την πρώτη ημέρα της πανδημίας. Να συνδέεται ο κάθε πολίτης με τον γιατρό του και το σύστημα Υγείας κυρίως σε πρωτοβάθμιο επίπεδο. Να μπορεί να επισκέπτεται τον γιατρό του, να εξετάζεται, να του συνταγογραφεί ένα μοριακό τεστ αν χρειαστεί, να τον ενημερώνει και βέβαια να του γράφει και ένα εμβόλιο. Πάντα με στόχο την επίτευξη της ανοσίας του πληθυσμού για να μην ξεχνάμε και το δημόσιο συμφέρον.
Μπορεί ίσως να μην ήταν εύκολο αρχικά όλο αυτό μέσω του συστήματος Υγείας. Μήπως όμως πάει και καλύτερα τώρα αυτή η ρουτίνα της απογευματινής ενημέρωσης από τους ειδικούς στην τηλεόραση. Ή όλες αυτές οι δηλώσεις κάθε μέρα που έχουν τρελάνει τον κόσμο; Μήπως πρέπει κάτι να αλλάξει;
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
