Φέτος που όλη η χρονιά για τα παιδιά πέρασε μέσα στο σπίτι και μπροστά στους υπολογιστές, οι αντιδράσεις των γονιών ήταν δύο τύπων. Αν τα παιδιά ήταν μικρά, τα λυπόταν που δεν έβρισκαν τους φίλους τους στο σχολείο, που δεν μπορούσαν να παίξουν ελεύθερα στις παιδικές χαρές, που δεν γνώριζαν την περιπέτεια της συνάντησης και της επαφής.
Σαν ήταν έφηβοι και φοιτητές, το άγχος δεν ήταν αν θα προσαρμοστούν στα μαθήματα, αλλά μήπως και συνηθίσουν στον εγκλεισμό, μήπως τα πιάσει καμιά θλίψη και τάση για απομόνωση, μήπως δεν θα καταφέρουν να προσαρμοστούν όταν επιστρέψουν εκεί έξω.
Οι γονείς βέβαια είναι σαν να υπάρχουν για να ανησυχούν. Και δεν κατακρίνω κανέναν, ούτε σηκώνει το δάχτυλο του αλάθητου, γιατί πρώτος εγώ είχα έτοιμο το λάβαρο του προστατευτισμού και της ανησυχίας όλο αυτό το διάστημα.
Βέβαια τα παιδιά και οι νέοι, φροντίζουν να μας δείχνουν κάθε τόσο, ότι είναι πολύ διαφορετικοί από εμάς. Και ένα που κάνουν και μας αφήνουν άφωνους, είναι αυτή η δύναμη που έχουν και εισβάλλουν στη ζωή, χωρίς να κοιτάνε πίσω τους.
Όχι ότι δεν θα είναι δύσκολη η επάνοδος για τα νέα παιδιά. Άλλωστε δεν είναι μόνο η πανδημία που έχουν να αντιμετωπίσουν, αλλά τα πιο… συνήθη: Την ανεργία, τους χαμηλούς μισθούς, την έλλειψη ορίζοντα στην ελληνική αγορά εργασίας, τις ελλείψεις υποδομών στα σχολεία. Όλα αυτά που τα ξέραμε κι από πριν, και μάλλον θα επιδεινωθούν στο μέλλον.
Τουλάχιστον όμως, θα έχουν και μικρότερο βάρος στις πλάτες από τη δική μας ανησυχία.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
