Σαν να άνοιξε ο ασκός του Αιόλου μετά τη σύσκεψη στην Αθήνα για την επέκταση της Ιόνιας Οδού.
Γιατί πλέον από παντού ξαναμπαίνουν στο τραπέζι όλα τα μεγάλα και μικρά οδικά έργα της Ηπείρου που τόσα χρόνια είναι στην ατζέντα, αλλά ποτέ δεν προωθούνται. Τώρα είναι η Πρέβεζα που μπαίνει δυναμικά στη διεκδίκηση γιατί στο κάτω κάτω το δικαιούται κιόλας. Την ώρα που η περιοχή αναπτύσσεται τουριστικά, υπομένει επί χρόνια και χρόνια τις υποσχέσεις για τον άξονα Αμβρακία – Άκτιο ή τη σύνδεση με την Ιόνια. Κι ας θυμηθούμε πόσες δεκαετίες ακούμε για τον παραλιακό άξονα που κάποτε προοριζόταν να παίξει και το ρόλο της Ιόνιας.
Τα έχουμε πει ήδη όλο αυτό το διάστημα. Στην Ήπειρο κανείς δεν είναι παράλογος να ζητάει λεφτά εδώ και τώρα για μεγάλα έργα όταν ξέρει ότι τα κρατικά ταμεία είναι άδεια. Ούτε πιστεύουν οι Ηπειρώτες ότι μόνο αυτοί υπάρχουν στη χώρα και δικαιούνται προτεραιότητες.
Αυτό που φαίνεται όμως ότι ξέσπασε σαν να είχε να μαζευτεί επί χρόνια, είναι μία διπλή αίσθηση αδικίας. Από τη μία, θυμάσαι ότι κι όταν υπήρχαν διαθέσιμοι πόροι πάλι στην Ήπειρο έρχονταν λιγότερα. Κι από την άλλη, καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει κεντρικό σχέδιο και προγραμματισμός.
Γιατί αν υπήρχε πρόγραμμα και σχέδιο, κάθε χρόνο θα είχαμε ανακοινώσεις και προβλέψεις για το πώς πάνε τα πράγματα και πώς θα πάνε ακόμα καλύτερα. Κι όχι να φτάνουμε για μία ακόμα φορά να μαθαίνουμε ότι ένας διευρωπαϊκός άξονας θα γίνει σαν μία καλύτερη εκδοχή των παλιών εθνικών δρόμων ή ότι οι κυκλοφοριακοί φόρτοι δεν κάνουν ελκυστικές τις επενδύσεις. Τα έχουμε ξανακούσει αυτά πολλές φορές από τότε πχ που θέλαν να περάσουν την επέκταση της Ιόνιας πάνω από το Σταυράκι κι ακόμα παλιότερα όταν κρίνονταν ασύμφορα τα πολλά τούνελ και οι γέφυρες της Εγνατίας και πάει λέγοντας.
Αν θέλει η κυβέρνηση να λειτουργήσει με τις σύγχρονες επιχειρησιακές τεχνικές της αποτελεσματικότητας όπως διατείνονταν πολλά στελέχη της προεκλογικά, ας κάτσει να δουλέψει σοβαρά πάνω σε ένα πλάνο για την Ήπειρο και κάθε άλλη περιφέρεια. Και κάθε μήνα, κάθε χρόνο να ανακοινώνει την πορεία του πλάνου. Θα αποκαλυφθεί τότε αν είναι ικανή να προχωρήσει τα έργα ακόμα κι αν οι συνθήκες χρηματοδότησης είναι οι χειρότερες. Ο πολίτης πείθεται να κάνει πίσω στις επιθυμίες του και να περιμένει αν η κυβέρνηση του αποδεικνύει ότι παλεύει για να πάει μπροστά ο τόπος. Αυτό όμως δεν το βλέπει σήμερα πίσω από τις κλειστές πόρτες των συσκέψεων.
