Η ζωή μας έχει επιδεινωθεί τρομερά, όσο κι αν δεν το καταλαβαίνουμε, όσο και ξορκίζουμε το κακό και κοιτάμε πώς θα βγούμε στην έξοδο. Το ότι ακούς για απώλειες από την πανδημία, λες και έχει γίνει καθημερινό φαινόμενο είναι μία συνθήκη ζωής πρωτόγνωρη. Και είναι ερώτημα πώς θα πρέπει να την αντιμετωπίσουμε.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κάποιος μαγικός τρόπος. Ενδιαφερόμαστε για τον άλλο, είμαστε κοντά για κάποια βοήθεια, χαιρόμαστε στην ανάρρωση. Έχει σημασία να εντάξουμε αυτήν την πρωτόγνωρη κατάσταση σε μία κανονικότητα του ανθρώπινου, ώστε να αποφύγουμε αυτήν την ένταση που προκαλεί κάτι που νομίζουμε ότι είναι πέρα από τα ανθρώπινα. Δεν είναι. Και ένα λάθος εξ αρχής με την πανδημία ήταν αυτή η αίσθηση ότι δεν μας αφορούσε, ότι ήρθε από κάπου μακριά, από ένα «έξω» που δεν μας ενέπλεκε στην αντιμετώπισή της. Για αυτό και πολλοί νομίζουν ότι το εμβόλιο δεν τους αφορά, ότι δεν είναι υποχρεωμένοι να εμπλακούν σε κάτι που «δεν έπρεπε να υπάρχει».
Αλίμονο, όμως, η ιστορία είναι γεμάτη από τέτοια δεινά για τους ανθρώπους. Και πάντα ο άνθρωπος στέκεται υπεύθυνα μπροστά στο δράμα και την τραγωδία και το αντιμετωπίζει και καταφέρνει και βρίσκει λύσεις. Αυτό είναι ίσως το διακύβευμα της εποχής μας. Να σταθούμε όρθιοι και να βρούμε τις λύσεις. Και να τις αναγνωρίσουμε όταν μας προσφέρονται. Και να σταθούμε δίπλα στον πάσχοντα ή σε όποιον βιώνει την απώλεια.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
