Σε όλες αυτές τις συζητήσεις που γίνονται για ευρύτερους σχεδιασμούς και κανονιστικά πλαίσια, όπως αυτήν την περίοδο, για τις μελέτες για τις προστατευόμενες περιοχές, προκύπτουν πάντα προβλήματα. Το κυριότερο είναι οι διαφορετικές προσεγγίσεις που έχουν οι επιμέρους πλευρές και όσοι τους αφορούν τα νέα μέτρα ή οι περιορισμοί που πιθανά θα υιοθετηθούν. Αυτό όμως είναι λογικό και για αυτό γίνεται η διαβούλευση, για να καταγραφούν συμφωνίες και ασυμφωνίες.
Το πρόβλημα προκύπτει όταν τελικά το κράτος αργεί να υιοθετήσει έναν σχεδιασμό ή και αναβάλλει τελείως κρίσιμες αποφάσεις.
Στην πράξη, είμαστε ασυνήθιστοι στην εφαρμογή υπερκείμενων σχεδιασμών και προτιμούμε να κινούμαστε σε πιο χαμηλά επίπεδα, εκεί που εφαρμόζονται οι νόμοι. Κάποιες φορές και με την ελπίδα ότι οι νόμοι αλλάζουν και τροποποιούνται ανάλογα και με τον συσχετισμό στη Βουλή. Η είσοδος όμως της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση άλλαξε τα επίπεδα πλαισίωσης και ελέγχου και σε συνδυασμό με τον εκσυγχρονισμό των αντιλήψεων για την εφαρμογή εκτεταμένων σχεδιασμών κάποια στιγμή εισήλθαμε και σε νέα πεδία διαλόγου και αποφάσεων.
Ας θυμηθούμε πόσο δύσκολη και χρονοβόρα ήταν η συζήτηση για τη δημιουργία Πάρκων Διαχείρισης προστατευόμενων περιοχών.
Στις μέρες μας το ζήτημα έχει μετατοπιστεί πια καθαρά και η ανάγκη για κεντρικούς και ολοκληρωμένους σχεδιασμούς είναι φανερή. Όσο κι αν δίνονται μάχες για το πόσες ανθρωπογενείς δραστηριότητες θα επιτρέπονται, το κύριο ζητούμενο θα παίρνει και όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις. Το ζήτημα δεν είναι πλέον μόνο ποιες χρήσεις θα έχει η λίμνη των Ιωαννίνων ή κάποια άλλη λίμνη στην Ευρώπη αλλά το τι θα κάνουμε για την Κλιματική Αλλαγή, την έλλειψη νερού, τη μόλυνση του περιβάλλοντος. Με αυτά ζουν όλο και περισσότερο οι Ευρωπαίοι και αυτά αν δεν επιλυθούν σε συνδυασμό με την επίλυση ζωτικών προβλημάτων όπως η ανεργία, η φτώχεια ή ανασφάλεια για το μέλλον η ζωή στην Ευρώπη θα επιδεινώνεται.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
