Ενώ συζητάμε πολύ για τις εξαιρέσεις στη μετακίνηση και το τι επιτρέπεται και τι όχι και όλοι μας έχουμε νομίζουμε κάποιο λόγο να μετακινηθούμε περισσότερο από τους άλλους, έχω την αίσθηση ότι τελικά μένουμε περισσότερο στο σπίτι αποκαμωμένοι. Ο αθλητής πιστεύει ότι θα μπορούσε να τρέχει μακριά, ο βιβλιόφιλος νομίζει ότι δεν θα υπήρχε πρόβλημα για μία βόλτα στους πάγκους του βιβλιοπωλεία, ο κυνηγός δεν καταλαβαίνει γιατί είναι πρόβλημα μία μοναχική εξόρμηση, ο νέος δεν πιστεύει ότι είναι ζήτημα να βρει δύο τρεις φίλους του που τους εμπιστεύεται.
Σωστά ακούγονται όλα αυτά, αλλά δεν είμαστε σε αυτή τη φάση πια. Σήμερα, η προτροπή είναι να μην μετακινούμαστε και να μην έχουμε επαφές. Έτσι, με την ερημιά εκεί έξω θα σηκώσουμε ένα τείχος στον ιό όπως κάναμε την άνοιξη.
Κι αυτό που μας συμβαίνει είναι ότι τελικά παραδιδόμαστε. Όχι μόνο τηρούμε τον νόμο και αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας. Αλλά χάνουμε και τη διάθεσή μας για μία έστω νόμιμη έξοδο. Δίπλα σε όσους αυξάνουν τη σωματική άσκηση ως διέξοδο από την κλεισούρα- και καλά κάνουν- έρχονται και οι άλλοι που βαραίνουν και δεν θέλουν να βγουν από το σπίτι., Βολεύονται με την εξ αποστάσεως επικοινωνία, νιώθουν και ασφαλείς, αυτάρκεις. Είναι μία περίεργη κατάσταση, να θέλεις να εκτονωθείς και να βγεις έξω και ταυτόχρονα να αποδέχεσαι ότι είναι καλύτερα που είσαι μέσα. Τι άραγε νέες καταστάσεις θα γεννήσουν αυτές οι αντιφάσεις μας;
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
