Το βράδυ της Τετάρτης που πήραμε τον δρόμο για το Κάστρο, το φεγγάρι που οδεύει προς την πανσέληνο είχε καθίσει από πάνω και γέμιζε με το χρώμα του τη λίμνη. Δεν είναι συνηθισμένη εικόνα και ας την ξέρουμε όσοι ζούμε πολλά χρόνια στα Γιάννενα. Οι περισσότερες λίμνες δεν είναι δίπλα σε πόλεις και δεν βλέπουν όλοι αυτήν την εικόνα να φεγγίζει το φεγγάρι μέσα στη λίμνη. Είναι περισσότερο οικεία μία εικόνα με τον ήλιο να δύει στη θάλασσα.
Επιπλέον, η βόλτα στον παραλίμνιο έχει αλλάξει πια με την απομάκρυνση των άρρωστων πλατάνων. Και σε ένα βαθμό έχει προσφέρει και νέες εικόνες, μία νέα οπτική σε όσους περνάνε. Ίσως έτσι γίνεται πιο εύκολο να στρέφεις και το βλέμμα σου προς το φεγγάρι, τον ουρανό ή τα βουνά πέρα στον ορίζοντα. Μπορεί η σκέπη που δημιουργούσαν τα πλατάνια να έχει χαθεί σε μεγάλο μέρος, το τοπίο όμως παραμένει συγκλονιστικό.
Αν κοπούν βέβαια τα δένδρα στον Μώλο- κάτι που απευχόμαστε- η εικόνα θα προκαλεί θλίψη γιατί έχουμε συνηθίσει αλλιώς. Μπορεί ως αργά στις αρχές του 20ου αιώνα η λίμνη να ακούμπαγε με όχθη πάνω στο Κάστρο, όμως εμείς μεγαλώσαμε με την παραλίμνια οδό όπως περίπου την ξέρουμε σήμερα. Οπότε δύσκολα θα αποδεχθούμε και μία μείζονα αλλαγή στο τοπίο. Αλλά και το ανοιχτό παράθυρο προς το φεγγάρι είναι ωραίο.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
